Podcast: generatie van de genocide
In Rwanda vond precies 25 jaar geleden de grootste genocide of volkenmoord uit de recente geschiedenis plaats. In zo'n 100 dagen tijd vermoordden radicale Hutu's zeker 800.000 Tutsi's, gematigde Hutu's en Twa's. Te midden van het geweld tussen die verschillende bevolkingsgroepen, zag een nieuwe generatie Rwandezen het levenslicht. Hoe leven zij met de herinnering aan de genocide? Guillaume Staring, zelf geboren in 1994, vraagt het hen in deze podcast.
Beluister hieronder de podcast "Generatie van de genocide".
Praten over de genocide: het ligt erg gevoelig bij de Rwandezen, die bekend staan als een gesloten volk. Ook voor de Rwandese gemeenschap in België blijft het tot vandaag bijzonder moeilijk om het erover te hebben. Maar wat met de jongere generatie, die het allemaal minder of zelfs niet bewust heeft meegemaakt?
Ook voor hen is het allesbehalve gemakkelijk om erover te praten. Veel jongeren willen of kunnen er helemaal niets over kwijt. Het maakt de getuigenissen in deze podcast niet alleen heel moedig, maar ook bijzonder waardevol. Vijf Rwandese jongeren die in Vlaanderen wonen, vertellen hier voor het eerst wat de genocide voor hen betekent.*
7 april 1994 is eigenlijk onze nine eleven
Clara is de enige van de jongeren die het begin van de genocide in Rwanda nog bewust heeft meegemaakt. Ze was een kleuter op het moment dat het allemaal gebeurde, maar ze herinnert het zich nog als de dag van gisteren. "7 april 1994 is eigenlijk onze nine eleven. Het was een heel pijnlijke dag, die het begin is geweest van een moeilijke tocht."
Lore daarentegen heeft helemaal geen herinneringen meer aan de volkerenmoord. Zij lag als pasgeboren baby in een weeshuis op het moment dat het gebeurde. "Ergens ben ik blij dat ik geen herinneringen heb aan die periode, maar aan de andere kant blijft het een groot gat in mijn leven, dat ik maar niet kan opvullen."
Ik ken niemand die uit een Tutsi-gezin komt: puur toeval kan dat toch niet zijn?
Het is niet omdat je de moordpartijen niet hebt meegemaakt, dat je het verleden niet meedraagt. Jonathan komt uit een Hutu-gezin en verbaast zich over het feit dat hij enkel mensen kent die dezelfde achtergrond hebben als hij. "Ik moet toegeven dat ik niemand ken die uit een Tutsi-gezin komt. Nochtans ken ik veel Rwandezen. Puur toeval kan dat toch niet zijn?"
Mensen mogen aan Ellen vragen of ze uit een Hutu -of een Tutsi-gezin komt, maar het is een onderscheid dat ze zelf liever niet maakt. "Ik zie het verschil niet en het kan me eigenlijk ook niets schelen. We zijn allemaal naar hier gevlucht en we moeten hier nu samen leven. Het heeft toch geen zin om verder in het verleden te blijven leven?"
Lindsay vindt het jammer dat Rwanda na 25 jaar nog altijd zo vaak geassocieerd wordt met de genocide. "Ik zeg natuurlijk niet dat we het verleden moeten vergeten, maar Rwanda is zoveel meer dan dat."
*De namen die hier gebruikt worden, zijn schuilnamen omdat de getuigen anoniem wensen te blijven.