Afghaanse man verloor 148 familieleden en vrienden bij aanslag op zijn trouwfeest: "Mijn leven is totaal veranderd"

Deze zomer onderhandelden de taliban met de Amerikanen over een Amerikaanse terugtrekking uit Afghanistan. Paradoxaal genoeg was het een periode waarin geweld de Afghaanse samenleving gijzelde, nog meer dan anders.

De taliban rolde met de spierballen door net méér aanslagen te plegen, in de hoofdstad Kaboel bijvoorbeeld. En terreurgroep IS lag op vinkenslag, klaar om in het gat te springen dat een deal tussen de Amerikanen en de taliban onvermijdelijk zou laten. Deals vereisen immers compromissen, en die compromissen vallen zelden goed bij de hardliners. Die hardliners wilde IS alvast voor zich winnen met, inderdaad, bloedige aanslagen.

Bij die nietsontziende aanslagengolf vielen ontelbare burgerslachtoffers. Mirwais Elmi is een van hen. Hij overleefde het, maar hij is voor het leven getekend. 148 gasten op zijn huwelijksfeest kwamen om bij een zelfmoordaanslag die door IS werd opgeëist. Samen met zijn schoonvader Mohammad Ghulam doet hij het verhaal van die noodlottige dag.

(Lees voort onder de video)

“Mijn vrouw en ik zijn eenvoudige kleermakers”, begint Mirwais. Hij is de oudste zoon van de familie. “De hele familie had elke cent opgespaard voor het trouwfeest.”

“De ceremonie was bijna afgelopen en de imam moest enkel nog het gebed voorlezen, toen we een knal hoorden. Ik wist niet waar ik het had. Ik dacht dat er misschien ergens buiten een aanslag was gepleegd. Ik kon me niet voorstellen dat het in onze eigen feestzaal was gebeurd. Ik wilde naar beneden rennen, maar mijn leerkracht van het naaiatelier hield me tegen.”

Mirwais’ schoonvader Mohammad ging als eerste naar beneden. De bruidegom nam een andere weg. “De zaal was gehuld in duisternis. Het hing er vol rook, bloed en zand.” Toen hij zijn bruid niet vond, raakte Mirwais in paniek. “Een van de vrouwen riep dat ze nergens te vinden was.” Gelukkig was het vals alarm: de vrouw zat veilig in een auto.

“Elke mens koestert zijn eigen dromen”, zegt Mirwais. “En elk meisje wil in een witte jurk trouwen. Maar mijn vrouw kwam thuis in een jurk vol bloed en verdriet.”

Maar waarom net zijn huwelijksfeest, vraagt hij zich af. “Er waren geen commandanten of soldaten aanwezig. Ook geen zakenmannen of politici. Enkel hardwerkende mensen. Ik begrijp er niets van. Mijn leven is totaal veranderd, en mijn vrouw heeft elke avond paniekaanvallen. We kunnen allebei amper slapen.”

Het waren vreselijke dagen, na het trouwfeest. Ook voor Mirwais’ schoonvader Mohammad, die zelf een zoon verloor in de aanslag – een broer van de bruid dus. Zijn lichaam was zo verminkt dat de identificatie maar moeizaam verliep. Om haar te sparen, werd ze in het ongewisse gelaten tot na de begrafenis.

Alsof dat nog niet volstond, krijgt het koppel van zijn omgeving de schuld van de aanslag. Ze worden zelfs bedreigd. “Maar wat konden we daar nu aan doen?”, vraagt Mohammad. “We probeerden te zwijgen wanneer we uitgescholden werden; we begrepen immers dat die mensen verdriet hadden. Ze waren familieleden verloren. Maar ik heb óók een zoon verloren, neven, nichten, schoonzonen. Alsof we dit met opzet gedaan hebben?” Als hij de middelen ervoor had, zou hij zijn familie en die van Mirwais het land mee uitnemen. 

Mirwais toont me de foto’s van zijn huwelijk, vlak voor de aanslag. Hij toont zijn familie en vrienden, zij die nog leven en zij die vermoord werden in de aanslag. Van die laatsten zijn er uitzonderlijk veel. “In onze wijk hebben verschillende families familieleden verloren. Hier op het einde van de straat wonen er nog andere gezinnen met slachtoffers.” 

Omdat veel van de genodigden familie of kennissen waren van elkaar, houden ze om beurten herdenkingsceremonies.

Of Mirwais een idee heeft waarom deze aanslag gebeurde? “We zijn slachtoffers geworden van het Onafhankelijkheidsfeest”. Dat is een nationale feestdag in Afghanistan. “Die dag waren er verschillende veiligheidsmaatregelen genomen. De feestzaal ligt centraal. Daar bevinden zich zowel de politiebureaus als militaire diensten. Ook het parlement is daar gelegen.”  

Het mocht niet baten. De terrorist moet voorbij alle veiligheidscontroles zijn geraakt.

Mirwais’ schoonvader denkt ongeveer te weten wat er is gebeurd. “De dag voor het huwelijk zouden soldaten langsgekomen zijn in de feestzaal om te vertellen dat er bommen verstopt lagen in de wijk. Op de vlucht voor de politie moet de terrorist die avond op de hoofdstraat beland zijn, waar hij de feestzaal zag. Hij kon geen kant meer op.”

“Hij moet gezien hebben dat er een huwelijk aan de gang was en beslist hebben om zichzelf binnen in de zaal op te blazen.” 

Volgens Mohammad moet het doelwit de president geweest zijn, in het paleis van Darlaman. Het werden 148 onschuldige anderen.