Juliette Gréco (93) is overleden, "la grande dame noire" van het Franse chanson
Juliette Gréco (°Montpellier, 7.2.1927) is overleden. Gréco was een van de populairste vertolkers van het echte Franse chanson. Een tijdlang was ze ook actrice. In haar vertolkingen combineerde ze emotie met intellectuele rijkdom. Haar imago was dat van een bijna onbereikbare, mysterieuze vrouw, die bij voorkeur zwarte jurken droeg. Die accordeerden goed met haar zwarte haar en donkere ogen. Haar gewaagde lied "Déshabillez-moi" blijft bekend.
"Juliette Gréco is ontslapen, omringd door haar dierbaren in haar zo geliefde woning in Ramatuelle. Ze heeft een buitengewoon leven geleid." Zo maakte de familie van Gréco haar overlijden bekend. Ramatuelle ligt in het zuiden van Frankrijk, niet ver van Saint-Tropez.
De Franse president Macron roemt haar elegantie en vrijheid. "De muze van Saint-Germain-des-Prés is onsterfelijk."
De vader van Juliette Gréco was van Corsicaanse afkomst, haar moeder zat in het verzet en betrok daar haar dochter bij. De Gestapo zette het 15-jarige meisje een paar maanden achter de tralies. Meteen na de Tweede Wereldoorlog ontdekte Juliette Gréco Parijs. Ze begon te acteren en bracht poëzie op de radio.
Geleidelijk schakelde ze over naar cabaret, met een tournee naar de Verenigde Staten en Brazilië, en film. Ze speelde de hoofdrol in "Orphée" van Jean Cocteau, "The Roots of Heaven" van John Huston en Jacques Brels "Le Far West". Een tijdlang was ze de geliefde van producer Darryl F. Zanuck, van auteur Albert Camus en jazzreus Miles Davis.
Bekijk hier een overzicht van de carrière van Gréco en lees voort onder de video:
De zangeres in het zwart
Niemand minder dan filosoof Jean-Paul Sartre gaf haar de raad om te zingen. In 1954 stond ze op het podium van L'Olympia in Parijs, het mekka van het Franse chanson. Ze was helemaal in het zwart gekleed en die outfit hield ze haar hele leven aan. Dat ging goed samen met haar ingetogen, sobere podiumstijl.
Ze schreef geen eigen chansons, maar maakte zich de teksten van anderen, zoals Boris Vian, Charles Aznavour of Charles Trenet, heel eigen. Haar bekendste nummers zijn onder meer "Si tu t'imagines", "Rues des Blancs-Manteaux", "Trois petites notes de musique" en vooral dit gewaagde "Déshabillez-moi":
Juliette heeft miljoenen gedichten in haar stem
Juliette Gréco ontdekte en motiveerde in de vroege jaren 60 zelf enkele groten van het Franse chanson, onder meer Serge Gainsbourg, Guy Béart en Leo Ferré. Ze trouwde drie keer, een van haar echtgenoten was ster-acteur Michel Piccoli van 1967 tot 1977. Ze laat een dochter na, Laurence-Marie.
Luister hier naar "Il n'y a plus d'après", samen met Guy Béart:
Juliette Gréco was een van de levende symbolen van het bohemienachtige intellectuele leven in Saint-Germain-des-Prés en van de Franse elegantie. Ze maakte het existentialisme van Sartre en Camus en de nouveau roman verteerbaar voor een groot publiek. Haar licht gewaagde maar ook diepzinige teksten over de liefde bereidden de seksuele revolutie en mei '68 voor.
In 2015 nam ze afscheid van het podium, ook van het Belgische. Ze trad vaak op in Brussel, in 1950 in de Ancienne Belgique, en was dankbaar voor de kansen die ze hier kreeg. Ook in New York gooide ze hoge ogen.
Geniet nog eens van haar ondeugende vlotte "Jolie Môme" uit 1961:
In "The Roots of Heaven" uit 1958, een minder bekende maar wel typische film van grootmeester John Huston, acteerde Gréco in het Engels.
Bekijk hieronder het verslag uit "Het Journaal":
