"Je zag al die celebrity’s denken: "'What the fuck' gebeurt er hier allemaal?"
"Je wordt er fysiek ziek van door ernaar te blijven kijken", "Dit optreden verdient een plaats in de annalen van grootste uitschuivers ooit tijdens de Oscaruitreikingen", "Een surrealistisch spektakel", "Van een debacle gesproken". Dertig jaar geleden, tijdens de Oscaruitreiking op 29 maart 1989, openden onder meer acteur Rob Lowe en een als Sneeuwwitje verklede Eileen Bowman op desastreuze manier het filmevenement bij uitstek. Bowman zou later toegeven dat dat optreden haar carrière, die nog maar pas begonnen was, onherstelbare schade heeft toegebracht. En ook regisseur van dienst, Allan Carr, kwam de klap nooit meer te boven. Een terugblik op een van Hollywoods opmerkelijkste dieptepunten.
Bedenker van het openingsnummer van de 61e Oscaruitreiking was Allan Carr, die naast een aantal grote filmhits, zoals "Grease", ook een aantal opmerkelijke filmflops, zoals "Can’t stop the music", achter zijn naam had staan. Hij ging dan ook gretig in op de vraag om in 1989 de regie van de Oscaruitreiking in handen te nemen. "Om zo terug in de gunst van Hollywood te komen", aldus Los Angeles Magazine. Carr beloofde alvast "a night to remember". En dat werd het ook, maar niet op de manier die hij zich voorgesteld had.
Tijdens het openingsnummer dwaalde de toen 22-jarige Bowman "met een irritant hoog piepstemmetje" als een opgedirkt Sneeuwwitje tussen de zeteltjes met de aanwezige beroemdheden. Maar op de gezichten van de celebrity’s was "de horror" duidelijk af te lezen. Volgens Bowman was actrice Michelle Pfeiffer, genomineerd voor haar rol in "Dangerous liaisons", zelfs zo verbouwereerd dat ze er niet in slaagde om Sneeuwwitje een hand te geven toen die haar zetel passeerde.
Op het podium kreeg Bowman assistentie van haar 'blind date' Rob Lowe, maar beter werd het niet toen beiden een eigen versie van "Proud Mary" aanhieven. Lowe leverde vooral "het bewijs dat hij helemaal niet kon zingen". Door The New York Times werd hem dan ook aangeraden "om in de toekomst alleen nog maar onder de douche zijn stem muzikaal te gebruiken". De acteur zelf zou achteraf beweren dat hij regisseur Barry Levinson "What the fuck is that?" had zien lippen tijdens zijn optreden. In ieder geval werd, daar waren nieuwsmedia het over eens, "Proud Mary" naar de verdoemenis gezongen.
Eileen Bowman: "Al die arme mensen in het publiek, die je zag denken: "Wat zijn ze daar in godsnaam aan het doen?" En dat bijna 15 minuten lang, van het begin tot het einde. Ik herinner me dat ik naar Rob keek en dacht: "Eindelijk, het is voorbij!" Een dag later hield mijn telefoon niet op met rinkelen. Het was ronduit vreselijk!" (Hollywood Reporter, februari 2013)
"Toegegeven, ik zag eruit als een zottin. En al die gezichten die me aankeken van: "Wat gebeurt er hier?" Na het optreden maande Rob me aan om zo snel mogelijk Los Angeles te verlaten. "De haaien hebben immers bloed geroken en zwemmen nu rondom jou", zei hij me. En ja, het heeft jaren geduurd vooraleer ik opnieuw in Los Angeles aan werk geraakte." (Inside Edition, februari 2019) Maar meer dan een paar kleine gastrollen zat er voor Bowman niet in.
"Toch was ik wel trots op dat optreden. Het was juist de bedoeling een bepaalde grens te overschrijden. Een dag later had ik dan ook zoiets van: "Waarom staan de kranten hier nu vol van? Waarom is iedereen daarover bezig?" Ik had nooit gedacht dat het zo zou aflopen." (Insite Edition)
Rob Lowe, die het optreden uiteindelijk als "a huge mistake" zou omschrijven: "Wie een succesvol acteur wil zijn, moet over een grote klodder zelfverloochening beschikken. Dus hield ik me tijdens het optreden voortdurend voor dat ik erg goed bezig was. Ach, 80 procent van de kijkers weet intussen niet meer wie er dat jaar, of welk jaar dan ook, gewonnen heeft. Terwijl ik herinnerd blijf door dat openingsoptreden, meer dan mocht ik zelf een Oscar gewonnen hebben." (The New York Times, december 2018) Lowe, die in dezelfde periode af te rekenen had met een seksschandaal, zou pas 10 jaar later, dankzij de tv-serie "The West Wing", opnieuw tot de zogenaamde 'A-listers' gaan behoren.
Een week na de Oscaruitreiking verontschuldigde de Academy - de organisatie die de felbegeerde beeldjes uitreikt - zich bij Disney om een van hun figuren, Sneeuwwitje dus, te gebruiken zonder hun toestemming, waardoor het idee ontstond dat Disney zijn fiat over dit optreden gegeven had. Maar ook Disney was duidelijk 'not amused'.
Onder meer Julie Andrews, Paul Newman en Billy Wilder lieten vervolgens in een open brief weten dat de hele show een schande was voor zowel de Academy als de hele filmwereld. Carr zou die klap nooit te boven komen en zou zijn vroegere collega’s later als "those bastards in Hollywood" en "those assholes" omschrijven. Hij zou alvast geen enkele film meer regisseren na 1989. Hij stierf 10 jaar later, ten gevolge van leverkanker.
Gil Cates, die na Carr het Oscarevenement meermaals regisseerde, vatte het debacle uiteindelijk als volgt samen: "Als iets niet werkt en het duurt 4 minuten, dan is dat verschrikkelijk. Duurt het 5 minuten, dan is het schandelijk. Duurt het 8 minuten, dan is het de kus des doods. En 12 minuten, wel, dan is dat het ergste wat je ooit in je leven te zien zal krijgen."
Mocht u nog de moed kunnen opbrengen: