"Belangrijkste is je gezondheid. En daarna vrijheid, blijheid!"

"How do you do" bereikte in 1972 de achtste plaats in de Amerikaanse hitparade. Het succes kon bijna niet groter zijn voor een Nederlandse groep. "Een wilde tijd", zo herinnerde Duyn zich op muzieksite Koppop: "Het is eigenlijk een wonder, dat ik het heb gered. Ik zoop in die tijd ontzettend veel, daar doen anderen twee mensenlevens over. Geen bier, hè, alleen maar whiskey en andere troep. Het werkte niet rustgevend op me."

De liederlijke levensstijl van Duyn zou uiteindelijk ook bijgedragen hebben tot een breuk van het duo, eind 1974. In het boek "Duo tegen wil en dank" uit 2012 had auteur Roel Smit het over "de ruzies, dronkenmansfeestjes, de vermeende aanranding van Sjoukje, de voor- en achteraf carrières, herrie in de kelder, nog meer herrie en de herrie die uiteindelijk tot de door fans gevreesde, maar door beide artiesten als verlossende breuk leidde".

Maar tot dan bleef Duyn, als tiener nog constructiebankwerker in een fabriek, de grappige noot van het duo. Zelfs tijdens het Songfestival van 1974 was hij zichzelf -"Onwaarschijnlijk hoe enthousiast deze deelnemers blijven, zelfs tijdens hun optredens", aldus de Oostenrijkse commentator. Het duo overtuigde stemmend Europa met zijn "Perzische tapijten, wandbekleding en olifantenpijpen", zoals Marcel Vanthilt het plastisch uitdrukte (zie filmpje beneden). Het leverde Nederland een derde plaats op en Mouth and MacNeal een dikke Europese hit.

In het tv-programma "Hollands glorie" omschreef Duyn in 1989 zijn levensfilosofie als volgt: "Het belangrijkste is je gezondheid. En daarna vrijheid, blijheid!" Op 4 december 2004 overleed hij na een hartstilstand.