6 jaar na aanslag in Zaventem kreeg Shanti (23) euthanasie wegens psychisch lijden, haar moeder getuigt: "Zo verder leven, was geen optie"
De aanslagen van 22 maart 2016 in Brussel en Zaventem hebben een 33e slachtoffer geëist. Shanti De Corte (23) kreeg in mei dit jaar euthanasie voor ondraaglijk psychisch lijden. Op het moment dat de bommen ontploften, stond Shanti samen met haar klas klaar in de vertrekhal van de luchthaven om op Italiëreis te vertrekken. Na de aanslagen bleef ze kampen met hevige angst- en paniekaanvallen. Ze kwam de gruwel niet te boven en vroeg euthanasie, met de steun van haar familie. Vandaag vindt haar mama Marielle de moed om haar verhaal te vertellen aan VRT NWS.
Wie nood heeft aan een luisterend oor, kan bij Tele-Onthaal terecht op het telefoonnummer 106 of via chat op tele-onthaal.be. Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op www.zelfmoord1813.be. Kinderen en jongeren kunnen terecht bij Awel op het gratis telefoonnummer 102 of via chat op Awel.be.
Op 22 maart 2016 werd ons land opgeschrikt door terroristische aanslagen in de luchthaven van Zaventem en de metro van Brussel. Officieel lieten 32 mensen het leven, meer dan 300 anderen raakten gewond. Ook het leven van de toen nog 17-jarige Shanti De Corte veranderde op dat moment voorgoed.
Zij stond met haar klas klaar in de vertrekhal van de luchthaven om het vliegtuig naar Rome te nemen voor een schoolreis, maar de terroristen beslisten daar anders over. Ze namen meteen ook de levensvreugde en energie weg die Shanti zo typeerden, vertelt haar mama Marielle.
"Die dag heeft haar echt gekraakt", vertelt ze aan VRT NWS. "Ze heeft zich daarna nooit meer veilig gevoeld. In de zomer van 2016 zijn we op reis geweest naar Frankrijk, maar Shanti kwam niet uit het hotel. Ze wou nergens komen waar andere mensen waren, uit angst. Ze had ook regelmatig paniekaanvallen en daar is ze nooit meer van af geraakt."
BEKIJK - De mama van Shanti vertelt hoe haar dochter ook op vakantie en tijdens verjaardagsfeestjes in paniek kon geraken:
Shanti bleef hevige angst- en paniekaanvallen hebben. Ze ondernam verschillende zelfmoordpogingen en kreeg psychologische hulp. Shanti en haar familie bleven hopen dat het trauma met de tijd zou vervagen
"Shanti is altijd blijven hopen op een leefbaar leven", zegt Marielle. "Maar het was een strijd die ze niet kon winnen. Ze werd zó beperkt door haar angst dat ze niet meer kon doen wat ze wilde doen. Ze leefde voortdurend in angst en was haar veiligheidsgevoel volledig kwijt. Als Shanti buiten kwam, was ze altijd alert. Loop ik geen gevaar? Kan er iets gebeuren? Ze had nooit rust buitenshuis."
Uiteindelijk stelde Shanti de ondenkbare vraag aan haar moeder. "Na een ernstige zelfmoordpoging was ze op spoed beland. Dat was de eerste keer dat ze mij vroeg: waarom mag ik niet gewoon doodgaan?"
"Ik heb haar toen gezegd dat ik haar niet kwijt wilde, maar dat ik ergens wel begrip had voor haar vraag. Toen heeft ze de klik gemaakt dat ze haar familie en vrienden een afscheid wilde gunnen en niet zomaar uit het leven wilde stappen."
"Zoiets is echt heel moeilijk, maar het is op dat moment het enige wat je als moeder kan doen voor je kind. Er zijn voor haar en haar proberen te steunen. Ergens blijf je hopen dat het toch nog beter wordt, dat ze het niet zou doen, maar tegelijk heb ik van bij het begin zelf het gevoel gehad dat dit echt was wat ze wilde. Ik besefte heel goed dat de manier waarop Shanti de laatste jaren heeft moeten leven, overleven, dat dat geen optie was om zo verder te leven. "
BEKIJK - "Ik denk dat het voor Shanti heel waardevol was dat we haar lijden erkenden":
Uiteindelijk kon Shanti de reis die haar in maart 2016 werd afgepakt toch nog maken. Vorig jaar bezocht ze Rome met haar familie, als een soort van laatste wens. "Shanti wilde Rome nog zien, samen met ons. Dat was echt heel belangrijk voor haar. Ze heeft er zelf enorm van genoten, maar het was ook heel intensief voor haar."
"We zijn dankbaar voor de extra tijd die we gekregen hebben. Ondanks haar strijd hebben we nog veel samen kunnen doen En hebben we afscheid kunnen nemen."