Meer dan 20 jaar op de vlucht, ontsnapt uit gevangenis en nu toch voor rechter: moordproces tegen meesteroplichters begint 

We schrijven 28 mei 1996. In de duinen in De Haan vindt een groep spelende kinderen het lichaam van de Britse ingenieur en zakenman Marcus Mitchell. Vermoord. Vijf dagen daarvoor heeft zijn vrouw hem vanuit Dorking, een plaatsje net buiten Londen, als vermist opgegeven. 

Janus Verelst is die dag als 12-jarige op zeeklassen in De Haan. "We waren net begonnen met een spel, toen plots twee klasgenootjes kwamen aanlopen. Met grote ogen riepen ze: "We hebben een lijk gevonden"." In 2019 deed hij zijn verhaal bij Radio 2, beluister hier de hele getuigenis: 

Al snel komen Jean-Claude Lacote en Hilde Van Acker in het vizier van de speurders. Hij: een notoir oplichter die onder aliassen als Jean-Alain Aubray, John Couderc, Roger Wilcox of Warren Taylor al jarenlang zakenmannen oplicht, met hun geld gaat lopen en zo een spoor van vernieling door heel Europa achterlaat. Hij werkt niet, maar leeft een luxeleven met de miljoenen die hij zijn slachtoffers afhandig maakt. Zij: de dochter van een boekhouder uit Sint-Niklaas en op dat moment al enkele jaren de rechterhand – en partner - van Lacote. Ook zij opereerde onder schuilnamen als Hilde Roberts of Elisabeth Stanford. Volgens het gerecht zouden al hun oplichtingszaken hen minstens 5 miljoen euro hebben opgeleverd. En toch hebben ze daar nauwelijks voor in de gevangenis gezeten.

De moord op Marcus Mitchell zou volgens de speurders het gevolg zijn van een uit de hand gelopen "deal". Lacote en Van Acker hebben hem overtuigd om 300.000 pond (die hij geleend heeft van vrienden) te investeren en samen een zaak op te richten om helikopters en bulldozers te verkopen. Mitchell heeft een paar verkeerde investeringen gedaan en heeft het financieel niet gemakkelijk. Maar deze deal zou beterschap brengen, daar is hij rotsvast van overtuigd. Het geld gaat – uiteraard – in rook op. Méér nog: Mitchell is onbewust een spil in een andere oplichtingszaak van Lacote en Van Acker. Wanneer Mitchell zich dat realiseert en zijn geld terugeist, wordt hij met twee kogels doodgeschoten. Daar zijn politie en parket tenminste van overtuigd.

Op 2 juni worden de twee opgepakt, op de luchthaven van Charleroi waar hun persoonlijke passagiersvliegtuig klaar staat om op te stijgen. In de dagen, weken en maanden nadien worden ze verschillende keren op de rooster gelegd, maar ze ontkennen in alle talen dat ze iets te maken hebben met de moord op Marcus Mitchell. 

Een maand na haar arrestatie wordt Hilde Van Acker voorlopig vrijgelaten, en op 19 november mag ook Jean-Claude Lacote de gevangenis verlaten. 

Na hun vrijlating verdwijnen de twee spoorloos. Ze duiken op in de Verenigde Staten (waar ze in 1998 in Florida trouwen) en in Canada. Op 27 mei 1999 komt Hilde Van Acker zich vrijwillig aangeven in ons land. Maar de geschiedenis herhaalt zich: ze wordt opnieuw enkele maanden vastgehouden, komt opnieuw vrij en vlucht opnieuw. 

Op 20 juli 1999 wordt Jean-Claude Lacote gelokaliseerd in Brazilië. Maar voor de politie hem kan arresteren, ontglipt hij alweer. Met een privéjet. Bestemming? Abidjan in Ivoorkust. Van daaruit reist hij verder naar Zuid-Afrika, waar hij drie dagen later binnenkomt. Er wordt een verzoek tot uitlevering opgesteld, maar ook dat - oh ironie - verdwijnt spoorloos. Ook latere uitleveringsverzoeken worden ware procedureslagen die uiteindelijk op niets uitdraaien. 

De praktijken van Lacote hebben zelfs politieke gevolgen: in 2000 moet staatssecretaris voor Buitenlandse Handel Pierre Chevalier (VLD) opstappen. Chevalier is op dat ogenblik de advocaat van Lacote, en het gerecht verdenkt hem ervan dat hij hand- en spandiensten levert aan zijn voortvluchtige cliënt. Uiteindelijk wordt Chevalier in 2011 buiten vervolging gesteld omdat de feiten verjaard zijn.

Wie denkt dat Lacote intussen kiest voor een leven onder de radar, heeft het mis. In Zuid-Afrika is hij producer van de televisieserie "Duty Calls" over - jawel - de politie. Hij organiseert persconferenties en poseert in politie-outfit voor de camera's. 

Intussen gaan ze verder met hun duistere praktijken. Wereldwijd duiken verhalen en onderzoeken op van mensen die in de luren worden gelegd door Lacote en Van Acker. Zo zijn er de twee Ierse broers Hanley, die maar liefst 1,6 miljoen dollar lichter gemaakt worden door het koppel. Lacote en Van Acker onderhouden er hun jetsetleven mee, kopen een Ferrari F50, 10 kilogram goudstaven en schilderijen in antiekzaken in Londen en Vancouver. De broers nemen een privédetectieve onder de arm die Lacote weet op te sporen. Zijn stulpje? Een miljoenenvilla in een buitenwijk van Johannesburg. 

En het wordt nog straffer. Begin 2007 wordt Lacote aangehouden voor de ontvoering van het zoontje van een bevriende industrieel. Hij verdwijnt achter de tralies van de zwaarbewaakte gevangenis van Johannesburg. Maar een jaar later kan hij op spectaculaire wijze - en met de hulp van Van Acker - ontsnappen. Iemand meldt zich als politieagent aan bij de gevangenis, met het bericht dat Lacote verhoord moet worden. Als de cipier het verhaal wil verifiëren, komt haar telefoontje uit bij een handlanger. Lacote kan de gevangenis gewoon buitenwandelen. Na die stunt vlucht hij samen met Van Acker naar Ivoorkust, waar ze hun leven onder valse namen voortzetten. Tenminste, volgens de aanklager. Lacote en Van Acker ontkennen dat dat alles gebeurd is.

Intussen blijven de nabestaanden van Marcus Mitchell achter, zonder antwoorden. In 2016 geeft zijn weduwe nog een kort interview aan de Britse krant The Independent: "Het is zo onrechtvaardig. Zij leiden een luxeleven en ze hebben mijn man gedood, de vader van mijn kinderen. Ik googel hun naam af en toe in de hoop dat ik op een dag ontdek dat ze achter de tralies zitten."

Een sprong naar 18 oktober 2019. Europol lanceert een "Most wanted"-lijst met vrouwelijke criminelen. Ook Hilde Van Acker heeft de twijfelachtige eer om op die lijst te prijken. De foto op de opsporingsaffiches werd na haar arrestatie in 1996 genomen. 56 jaar is ze intussen en al meer dan 20 jaar op de vlucht. 

Maar de campagne werpt z'n vruchten af. Amper een maand later - op 21 november 2019 - worden Hilde Van Acker en Jean-Claude Lacote opgepakt in Abidjan, de grootste stad van Ivoorkust en de thuishaven van Lacote. Na hun arrestatie plaatst de politie van Ivoorkust een foto van het duo op haar Facebookpagina. De twee verzetten zich niet tegen hun uitlevering naar ons land. Intussen zijn ze al even geen koppel meer. Hilde Van Acker vecht tegen borstkanker en oordeelt dat ze in ons land een betere overlevingskans heeft. 

Het dossier van Lacote en Van Acker lag dan al jaren op het bureau van het FAST-team (voluit: het Fugitive Active Search Team), vertelt oprichter Martin Van Steenbrugge enkele dagen na de arrestatie. "We stonden ermee op en gingen ermee slapen. Het is een heel beklijvende zaak, je kan er een film over schrijven."

Zeggen dat ze al die jaren volledig onder de radar konden blijven, is de waarheid geweld aandoen. Het FAST wist immers al een hele tijd dat Lacote en Van Acker zich in Ivoorkust schuilhielden. Maar makkelijk was het niet. "Ivoorkust is een land dat je weinig kent. Er bestaan ook weinig verdragen voor uitlevering mee. We moeten heel geduldig zijn, we wilden ook niet dat ze een signaal zouden krijgen dat wij hen in het vizier hadden. Dat was onze grootste vrees. Maar geduldig zijn, dat is onze redding geweest." 

Vandaag start dus het tweede assisenproces tegen Hilde Van Acker en Jean-Claude Lacote. Het tweede? En wat is er dan met het eerste gebeurd?

Het parket van Brugge heeft na de moord in 1996 jaren gewacht vooraleer ze Van Acker en Lacote voor de rechter brachten. Maar in 2011 was het dan toch zover. Het werd een vreemd assisenproces, zonder de beschuldigden en zonder de nabestaanden.  

In 2011 maakte "Het Journaal" nog deze reportage over het proces: 

Allebei werden ze door de assisenjury tot levenslang veroordeeld. Bij verstek weliswaar, en dat betekende dat als ze ooit opnieuw opdoken, ze een nieuw proces konden eisen. En zo geschiedde. Daarom staan zowel Lacote als Van Acker vandaag opnieuw voor de volksjury, het is afwachten of die anders oordeelt dan 10 jaar geleden.