De bots van de rots

Een musical over het leven van wijlen koning Boudewijn. Alleen al het idee. Saaier kan het niet worden. Tenzij er ook over het overlijden van Boudewijn te elfder ure een smeuïge complottheorie zou opduiken, zoals bij zijn grootnonkel Albert I, de koning die zogezegd van de rots viel in Marche-les-Dames, nu 85 jaar geleden. Dan valt er iets te bezingen. 

Ik ben die rots en het monument voor de koning-ridder ruim tien jaar geleden gaan bekijken. Het zat namelijk zo.

Via een oude vriend was ik in contact gekomen met een filmregisseur (die ik overigens van haar noch pluim kende, maar dat lag helemaal aan mij). Die regisseur – die in het verre Zuid-Amerika ook een beroemde dj bleek te zijn – had het in zijn hoofd gekregen om een film te maken over de raadselachtige dood van koning Albert I. De vorst was niet van de rots gevallen, daar aan de oever van de Maas, maar was vermoord, was zijn stellige overtuiging. Dat kwam door het boek van Jacques Noterman, een journalist bij de krant La Libre Belgique, die in 2004 onderzoek deed naar de indrukwekkende lijst van onbeantwoorde vragen over de dood van Albert I. Zoals de vraag waarom er geen lijkschouwing was uitgevoerd, waarom de koning helemaal alleen – en dus zonder zijn persoonlijke lijfwacht – eventjes, in een verloren uurtje die rots was gaan beklimmen. Afijn, het was een stinkend potje dat door “hogerhand” gedekt werd gehouden, luidde de conclusie van het boek.

Of ik daar mijn ongebreidelde fantasie op wilde loslaten, was de vraag die de regisseur mij stelde. En of het aub vooruit kon gaan, want de regisseur wilde een productie- of uitschrijfpremie of zoiets losweken bij het VAF, het Vlaams Audiovisueel Fonds, en de deadline was 1 juli van dat jaar. Het kwam erop neer dat ik precies tien dagen de tijd had om een verhaal te schrijven dat dienst zou kunnen doen als vertrekpunt voor een film. En daar ging dus nog een dag vanaf voor het plaatsbezoek aan de Fameuze Rots, want je bent journalist of je bent het niet. 

Ik heb na wat zoeken in de diepe krochten van mijn computer mijn synopsis uit die tijd teruggevonden. Ik vind het nog altijd een best spannend en grappig verhaal. Eigen stoef stinkt, ik weet het.

Maar toch, alles zit erin. Een politieman die het dagboek van zijn overleden vader- ook een speurder - in bezit krijgt, de vader die uiteraard in Marche-les-Dames de eerste vaststellingen deed en meteen zag dat er heel veel niet pluis was, duistere machten (de Staatsveiligheid! Het Hof!) die het dagboek in handen willen krijgen, een pastoor met een dubbelrol, vissen in de Maas, en twee kandidaat-moordenaars van wie er maar een het fatale schot heeft gelost. Want dat Albert I omwille van zijn buitenechtelijke escapades is vermoord, vond ik ook wel een plausibele theorie. 

Het VAF was niet onder de indruk want het voorstel van de regisseur werd onverbiddelijk afgeketst. Allemaal werk voor niets. En ook voor nop, nu ik eraan denk.
Tenzij …

Tenzij Jan Verheyen nog eens een kaskraker zou willen maken. Ik lees dat de goede man in zak en as zit, nu zijn film De Collega’s 2.0 helaas geflopt is. Al eens een muzikale film geprobeerd, Jan? Ik doe de titel cadeau: “De bots van de rots”. En ik probeer Delphine Boël in het verhaal te foefelen. In een film kan dat, mijn gedacht.