Marx, Lenin en de sultan van Oman

Ik was het afgelopen weekend in Leuven. Waarom ook niet? In de Diestsestraat hadden twee te voet patrouillerende politieagenten een gesprek over “De schreeuw” van Munch. I kid you not! Ik ontmoette een drumband met uitsluitend in het rood geklede dames van enige leeftijd. Ik werd bijna overreden door een bakfietsmoeder. En mocht ik in het bezit van een smartphone zijn geweest, had ik misschien net als die vele andere mensen op de Grote Markt een foto gemaakt van hotel The Fourth, of een selfie.

Want daar werd dus de sultan van Oman verwacht. Er liepen al wat vermoedelijke Omanieten in en uit, er stonden taxi’s en zwarte busjes voor de deur. Verder was er niks te zien. Maar het idee alleen dat een puissant rijke sultan de tent voor twee maanden had afgehuurd, werkte op eenieders verbeelding. 

Als sultan Quaboos bin Said al Said de geschiedenis van het gebouw had gekend, had hij misschien liever voor een budgethotel of een B & B geopteerd. Want waar nu The Fourth kamers verhuurt voor pakweg 250 euro per nacht, woonde in de woelige jaren 60 de SVB of de Studenten Vakbeweging. Niet aan de chique voorkant weliswaar, maar toch nog altijd aan de achterkant van hetzelfde historische gebouw. 

De ingang was in de Eikstraat. De SVB, lieve kijkbuiskinderen, kwam voort uit de brave, traditionele, Vlaamsgezinde studentenbeweging en veranderde in die jaren in een extreemlinkse organisatie die zich voornamelijk bezighield met ‘solidair zijn’. Solidair met de arbeidersstrijd hier en elders, solidair met alle mogelijke bevrijdingsbewegingen, waar ook ter wereld. Bijvoorbeeld met “The Popular Front for the Liberation of Oman”, een gewapende verzetsbeweging die in de jaren 70 vocht tegen het autoritaire regime van de sultan en waarvan de strijders vakkundig werden uitgeroeid.

Na “Leuven Vlaams” verwerd de Studenten Vakbeweging tot een mantelorganisatie van het nog jonge AMADA, de op marxistisch-leninistisch leest geschoeide voorloper van de huidige Partij Van De Arbeid. De SVB bloedde langzaam dood, de revolutionaire wind was gaan liggen. 

Het gebouw aan de Eikstraat verkommert bij gebrek aan onderhoud. Tot de MLB, wat staat voor Marxistisch-Leninistische Beweging en ook een dochterorganisatie van AMADA was, met zijn hele hebben en houden naar de Eikstraat verhuist. Daar moet het nieuwe partijsecretariaat komen, alsmede een revolutionair café, “Den Bolsjewiek” geheten. Aan de toog kan bij pot en pint over de geneugten van de Culturele Revolutie in China gediscussieerd worden en over de finesses van de marxistisch-leninistische leer.  

Maar er is veel werk aan het uitgeleefde gebouw. Door een lek in het dak liggen grote stapels Vietnamese, Cubaanse, Koreaanse en Chinese propagandabladen te schimmelen. De kilo’s verzopen papier moeten per stootkar naar het stedelijke stort worden gevoerd. 

Na de reparatie van het dak, een grondige opknapbeurt en de installatie van fatsoenlijke wc’s, herrijst het pand bij wijze van spreken uit de as. Het geld voor de renovatie komt overigens van de Paters Trappisten in Westmalle, die in de waan verkeren dat ze onderdak financieren voor arme katholieke studenten uit Zuid-Amerika. Zo ging dat toen. Om de huur te kunnen betalen, worden de verdiepingen onderverhuurd aan studenten en kameraden. 

Maar ook in Leuven moet het marxisme-leninisme wijken voor de wetten van de markt, in casu die van de immobiliënmarkt. In het commerciële hart van Leuven, pal naast het politiebureau overigens, is geen plaats meer voor extreemlinks.

Edoch: zoals je in een middeleeuwse burcht soms nog, bij stormweer en volle maan, het gekerm uit de folterkamer en de kerkers kunt horen, zo leeft in de muren van hotel The Fourth nog altijd de geest van het marxisme-leninisme. En we weten wat die leer in de wereld heeft aangericht. Niet echt bevorderlijk voor de nachtrust, als u het mij vraagt.