Sharifullah (22): "Ik ben doodsbang voor de taliban hier in Afghanistan, ik wil terug naar België"

Sharifullah (22) -of korter Sharif- en ik spreken af in het theehuis “Herat Café” in het centrum van Kaboel. We spreken elkaar intussen voor de derde keer in evenveel jaar hier in Kaboel. Hij is ouder geworden en heeft een vollere baard nu. Zoals bijna iedereen op straat, sinds de taliban eind deze zomer het hele land veroverden. We drinken gele safraanthee in de tuin en eten er zoete koekjes bij. De zon schijnt onder de donkerblauwe lucht. 

“Het gaat niet goed met me”, steekt hij van wal. “Ik ben doodsbang, kom nauwelijks nog buiten en heb schrik dat de taliban me gaan vinden." Zijn familie kreeg het aan de stok met de taliban omdat zijn oudere broer bij de politie werkte. Toen zijn broer gekidnapt werd, vluchtte Sharif naar Europa, waar hij in ons land in Limburg terechtkwam.

“Het klopt dat er minder aanslagen zijn nu de taliban aan de macht zijn. Dat is goed.” Maar zoals vele andere Afghanen is het een bitter voordeel dat met de machtsovername van de taliban is gekomen. Het waren immers diezelfde taliban die jarenlang verantwoordelijk waren voor de duizenden verwoestende bloedige aanslagen. 

Hier een tafeltje verderop zitten nu twee talibs en hun gewapende lijfwacht smakelijk kip te eten. Ze dragen zwarte turbans en lijken een gewichtig gesprek te voeren. Ze kijken argwanend als we terug binnen stappen, maar knikken terug nadat ik knik. Hun lijfwachten knikken niet. 

Het is een vreemde vaststelling: zelf heb ik me in geen jaren zo veilig gevoeld in Kaboel als nu. Weg zijn de bijna dagelijkse zware dreunen en zwarte rookpluimen van aanslagen. En door een vrijgeleide van de taliban zijn we ook niet langer een doelwit voor aanslagen of ontvoeringen.

Ik stap even met hem de straat op voor de radioreportage (zie onder). Sharif wordt zichtbaar ongemakkelijk en kijkt schichtig om zich heen. Hij begint te zweten en ik neem hem weer mee naar binnen. “Ik ben bang op straat voor de taliban.” De taliban beloofden een algemene amnestie na hun machtsovername. “Daar geloof ik niet in. Ik geloof de taliban niet.”

“Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik ben getrouwd, maar er is geen werk. Er is geen toekomst", zegt Sharif. Hij wil terug naar België. “Ik weet dat het veel geld kost: 9.000 euro per persoon." Geld dat hij niet heeft en aan zijn nonkel wil vragen. “Ik weet dat de tocht naar België gevaarlijk is, maar ik ben niet bang, want heb niets te verliezen. Ik ken België, ik spreek de taal nog.” 

Of hij kans maakt op een verblijfsvergunning maakt eigenlijk niet zoveel uit voor Sharif. Wegraken uit Afghanistan is het enige wat telt voor hem.