Michael Collins, "de vergeten astronaut van Apollo 11", blikt terug op de lancering 50 jaar geleden

Woensdag 16 juli 1969, lanceerplatform 39A van het Kennedy Space Center in Cape Canaveral (Florida). Miljoenen mensen over de hele wereld houden hun adem in. Als alles goed gaat, vertrekken zo meteen drie astronauten op missie richting de maan. "Apollo 11" moet de geschiedenisboeken ingaan als dé missie die de eerste mensen ooit tot op het maanoppervlak brengt.

Om exact 9.32 uur plaatselijke tijd worden de vijf motoren ontstoken van de imposante Saturnus V-raket, de krachtigste en grootste raket die tot nog toe gebouwd is. Helemaal bovenaan de 110 meter lange raket bevindt zich de ruimtecapsule die Neil Armstrong, Buzz Aldrin en Michael Collins in een baan rond de maan moet brengen. Zij werden pas een half jaar eerder geselecteerd voor de missie en samengebracht.

(Herbekijk hieronder de beelden van de lancering.)

Twaalf minuten na de lancering draait Apollo 11 al in een baan rond de aarde, op zo'n 200 kilometer hoogte. Op dat moment met een snelheid van bijna 30.000 kilometer per uur. Enkele uren later worden nog een laatste keer de motoren van de Saturnus V-raket ontstoken om Apollo 11 een laatste duwtje te geven richting de maan.

Daarna wordt de raket ontkoppeld en beginnen Armstrong, Aldrin en Collins aan hun tocht van 380.000 kilometer. Op 19 juli, drie dagen later, zullen zij aankomen in een baan rond de maan.

(lees verder onder de foto)

Vandaag en de komende dagen heeft de Amerikaanse ruimtevaart­organisatie NASA allerlei evenementen georganiseerd om de 50e verjaardag van Apollo 11 te vieren. Vandaag werd astronaut Michael Collins geïnterviewd op het lanceerplatform waar hij exact 50 jaar eerder naar de maan vertrok. 

Collins is intussen 89 jaar oud. Maar hij herinnert zich het moment van de lancering nog levendig: "Het gevoel aan boord van de raket is helemaal anders dan je zou denken. Vanop een afstand lijkt het alsof die krachtige raket langzaam en stabiel opstijgt, maar aan boord ben je toch bang om het evenwicht te verliezen en de lanceertoren te raken. Je voelt de raket heen en weer schudden en je weet niet zeker of dat wel normaal is."

Collins kreeg tijdens de Apollo 11-missie in 1969 de taak om het moederschip te besturen. Dat had tot gevolg dat hij diegene was die aan boord moest blijven toen Armstrong en Aldrin met een aparte module afdaalden naar het maanoppervlak. Tijdens het interview vandaag werd hem (voor de zoveelste keer) gevraagd hoe het was om alleen achter te blijven.

"Mensen vragen altijd of ik niet verschrikkelijk eenzaam was op dat moment. Het antwoord is: nee. Ik voelde me goed, ik was heel blij om te zijn waar ik was. Ik genoot van de koffie, muziek, de hele module voor mij alleen. Ik was niet verschrikkelijk alleen. Ik genoot er ook van om eens niet te worden gestoord door het controlecentrum."

Collins vertelt tijdens het interview dat hij gevraagd was om na Apollo 11 commandant te worden van een latere Apollo-missie. Als commandant zou hij, net als Neil Armstrong, ook de kans krijgen om op het maanoppervlak te wandelen. Maar Collins weigerde. 

"Ik zou opnieuw drie jaar van mijn leven moeten doorbrengen in hotels en op allerlei vreemde plaatsen. Al die tijd zou ik opnieuw zonder mijn vrouw en jonge kinderen moeten leven. Dat vond ik geen rooskleurig vooruitzicht."

Herbekijk hieronder het volledige interview met Michael Collins (in het Engels)

VRT NWS blikt de komende dagen nog vaker terug op 50 jaar maanlanding