We mogen geen kritiek geven op de islam - Luckas Vander Taelen

Luckas Vander Taelen is gewezen parlementslid voor Groen, muzikant en freelance journalist.

Merkwaardige discussie vorige week, nadat Jacky Goris, het hoofd van het Brussels gemeenschapsonderwijs, zijn bezorgdheid had geuit over heel jonge kinderen die de ramadan wilden volgen. Die kwamen zonder eten naar school en wilden ook niet meer naar de zwemles, omdat ze bang waren per ongeluk water in te slikken.

Zo een bericht maakt mijn hele ramadan kapot, schreef een gelovige moslima in de krant. Niet omdat ze er niet goed van was dat jonge kinderen onder slechte invloed stonden van fundamentalisten. Neen, omdat Jacky Goris met zijn bezorgdheid naar de media was gegaan.

Zoiets moet binnenskamers gehouden worden en in alle stilte met de ouders uitgepraat worden, meende ze. Anders ga je de kinderen stigmatiseren, zei een andere moslim in een tv-debat.

Daarmee was het s-woord er weer uit: wie iets durft te zeggen over de islam, die stigmatiseert de hele gemeenschap.

Het deed me een beetje denken aan de houding van hoge katholieke verantwoordelijken, die jarenlang elke discussie over pedofiele priesters ver van de media wilden houden. Die vonden ook dat de hele katholieke gemeenschap niet mocht worden gestigmatiseerd wegens een paar zondige schapen.

Het probleem werd er alleen maar erger door.

Als het hoofd van het Brusselse gemeenschapsonderwijs met dergelijke feiten naar buiten komt, dan gaat hij niet over één nacht ijs. En al zeker niet omdat hij een fanatieke islamofoob zou zijn. Al jaren zijn er tekens dat een rigide islam aan invloed wint in Brussel.

Jongetjes die niet willen dat meisjes hen in de ogen kijken. Kinderen die zeggen dat muziek zondig is. Niet-islamitische kindjes die geen boterhammen met hesp meer willen eten en hun ouders vertellen dat ze anders naar de hel gaan.

Om het nog niet te hebben over adolescenten die niet willen horen van de evolutietheorie en elke les over de Holocaust veranderen in ruzie over Israël.

Jonge kinderen die zich geloviger dan hun ouders beginnen te gedragen tijdens de ramadan, dat is een teken aan de wand. En te denken dat dit kinderlijk extremisme wel weer weg zal ebben door een goed gesprek achter gesloten deuren is wel heel naïef.

Dit is een kwalijke evolutie, die al jaren aan de gang is. Het is nu belangrijk om hierop in alle openbaarheid te proberen een antwoord te geven. En het niet meteen over stigmatiseren te hebben en de boodschapper te beschuldigen.

Want geen drie maanden na de aanslagen, wordt dit voorspelbare verwijt van islamofobie weer naar het hoofd geslingerd van iedereen die zich zorgen maakt over religieuze radicalisering. Het is alsof we opnieuw niet meer mogen spreken over tekens die op een toenemende invloed van het fundamentalisme wijzen.

Toen er een paar jaar geleden daarover voor het eerst bericht werd, waren dezelfde soort ontkennende, in het beste geval minimaliserende reacties te horen. Niets erg aan de hand. Tot bleek dat er wel degelijk iets behoorlijk fout zat...

Nu wordt gezegd dat het de fout zou zijn van extremisten die een grote invloed hebben op kinderen. Maar ouders, die nu beweren dat ze niet wisten dat hun kinderen er radicale opvattingen op nahielden, die zagen ze toch zonder boterhammen of vieruurtje naar school vertrekken?

En die kinderen moeten toch behoorlijk wat radicale taal gehoord hebben om op jonge leeftijd dergelijke religieuze principes te willen naleven? Misschien moeten de ouders zich wel eens vragen durven te stellen over de Koranschool waar ze hun kinderen in het weekend naartoe sturen...

Om gelovigen die hun godsdienst op een persoonlijke, open en gematigde manier beleven te steunen, is het net belangrijk om fundamentalisten geen kans te geven en alle aberraties meteen aan te klagen als ze opduiken.

Het is net omdat het jarenlang blijkbaar zo moeilijk geweest is om dit te doen, dat iemand als Goris nu naar de media gaat. Nu niet naar hem luisteren en hém stigmatiseren, is de kant kiezen van de extremisten. En wilden we dat niet vermijden, na 22 maart?