Over het hamsteren van PMD-zakken en de helden van de vuilkar

In ons dorp zijn Gaston en Agnes vijftig jaar getrouwd. Naar goede lokale gewoonte hebben vrienden en familie de voortuin van hun huis versierd met wimpels, ballonnen en papieren bloemen. Op een spandoek wordt het echtpaar op rijm gefeliciteerd om zoveel volharding. Maar het feest zal wat in mineur zijn, op conto van het vervloekte coronavirus. Feesten is dicht bij elkaar zijn, klinken, kussen, handen schudden, knuffelen, armen over schouders leggen. Alles wat nu niet mag.  

Aan de overkant van hun straat groeide een weinig feestelijk sluikstort. Ik wilde al melden dat er een rat in het vuil woelde, maar de berg gescheurde zakken is inmiddels netjes opgeruimd door de gemeente. Net als corona is sluikstorten een virale aandoening. Als er iemand mee begint, volgen er exponentieel meer. Nochtans komt de vuilkar nog gewoon langs. Het is een wonder, eigenlijk. De mannen (en vrouwen) van de vuilkar wezen geprezen. Het moet een risky klotejob zijn, zeker nu de temperatuur met een ruk de hoogte is ingegaan en het vuilnis aan het gisten slaat. Je kunt geen social distancing houden met de groene of grijze container. Of de hele tijd je handen wassen. Of een mondmasker dragen bij dit ondankbare werk.

Wat mij via een grillige redenering bij het probleem van het hamsteren brengt. Ik heb in de voorbije weken al eens extra-moeite moeten doen om wc-papier en aardappelen te vinden. Maar met wat zoeken en rondrijden lukte het uiteindelijk wel.

Anders is het gesteld met PMD-zakken. Die zijn en blijven in de wijde omtrek volstrekt onvindbaar. Ik ben in alle supermarkten geweest, overal ving ik bot. Een keer dacht ik dat ik het geluk aan mijn zijde had. Ik informeerde aan de kassa of er echt geen blauwe zakken te krijgen waren. "Toch wel", zei het jongmens dat mijn aankopen scande, "maar we houden die apart, om iedereen te kunnen bedienen. Een momentje." Waarna hij met een spijtige glimlach terugkwam uit de grot van Ali Baba waar het zeldzame product werd bewaard. "Ze zijn op, excuseer." We leenden twee blauwe zakken van familie en waren even uit de brand.

Omdat de nood met het verstrijken van de dagen en de weken opnieuw hoog werd, mailde ik naar de intercommunale die hier in de Kempen het afval verwerkt. Ik kreeg een bemoedigend mailtje terug. Een bericht dat bovendien uitzicht bood op een oplossing voor mijn PMD-probleem. Straks gaat uw containerpark weer open, schreef de intercommunale, en daar kunt u PMD-zakken kopen. Alleen met de bankkaart te betalen! Ook op uw gemeentehuis zijn blauwe zakken te koop.

Ik begaf mij terstond naar het gemeentehuis. Het anders zo gastvrije kasteel was op slot. Een papier op de voordeur waarschuwde mij dat ik enkel binnen kon na een telefonische afspraak, voor serieuze zaken bovendien. Lees: niet voor PMD-zakken. En toen ik wederom thuis mijn mailbox opende, liet de intercommunale mij weten dat ze mij liever niet naar het containerpark zag komen, tenzij het echt niet anders kon, en dat er lange wachttijden zouden zijn. 

We kunnen onze petflessen en drinkkartons en blikjes nog wel een poosje in de kelder stockeren en wachten op betere tijden. Maar wat ik mij vooral afvraag: wat is het nut van het hamsteren van PMD-zakken? En wie zit er nu op een grote berg blauwe zakken? Wie heeft er zijn zwembad mee gevuld, als ware het het ballenbad van de Ikea? Wie zit zijn vergaarde zakken na het vallen der duisternis hebberig te tellen en misschien zelfs te strelen als waren het goudklompjes? Ik kijk tijdens mijn wandelingen door het dorp begerig binnen in openstaande garagepoorten en schuurtjes. Of daar geen blauwe rollen liggen te blinken. En of ik die dan misschien zou kunnen ruilen voor pluchen beertjes, want daar heb ik er wel duizend van in voorraad.