"Verbijsterd, verbitterd en ontgoocheld": vader van vermoorde Eline klaagt milde straf voor ex-vrouw aan in open brief

De vader van de vermoorde Eline Pans (14)  reageert ontgoocheld op de milde straf voor zijn ex-vrouw voor de moord op hun dochter. De neurochirurge werd gisteren voor het hof van assisen in Leuven veroordeeld tot vijf jaar cel met uitstel.

Steven Pans heeft een dag na de uitspraak op het proces samen met zijn partner Sarah Vanderwaeren een open brief gepubliceerd. Daarin uit hij zijn ontgoocheling over de milde straf voor zijn ex-vrouw. Hij vraagt zich ook af waarom zijn ex-vrouw geen spijt heeft betuigd.

"Mevrouw Didgar, ik noem het niet meer mama, zal nu het graf voorzien van de perfecte bloemen en versiering. Moeten zij en vader nu een agenda aanmaken om het graf te bezoeken om elkaar daar niet te ontmoeten… Kan je je voorstellen hoe we hiermee verder moeten?", klinkt het in de open brief. 

In "De wereld vandaag" op Radio 1 verklaart Steven Pans waarom hij de open brief heeft geschreven. "Toen ze schuldig werd bevonden, gaf dat een opluchtend gevoel. Dan hoor je de strafmaat. Geen 26 jaar cel maar vijf jaar cel met uitstel. Dan kan je niet beschrijven welk gevoel er door je hoofd gaat. Het is allemaal zo zinloos. Er is een enorm gevoel van teleurstelling, ontgoocheling, boosheid en frustratie", zegt Pans.

Pans zegt dat hij zich neerlegt bij de beslissing van de volksjury. "Ze zeggen dat we het een plaats moeten geven in ons leven. Maar hoe doe je dat? Ik ben blij dat ik enorm ondersteund word door familie en vrienden en door Sarah, mijn partner. Voor ons was deze open brief nodig. Je blijft achter en het arrest is uitgesproken. We moeten ons erbij neerleggen, maar de straf die is uitgesproken, kwam voor ons bijzonder hard aan. Ik begrijp het niet", besluit Pans.

Beluister het gesprek met Steven Pans over zijn open brief in "De wereld vandaag hier:

Steven Pans begrijpt niet dat zijn ex-vrouw na 22 maanden voorhechtenis is vrijgelaten. "Het gewicht van de straf werd in de weegschaal gelegd. Maar Vrouwe Justitia was al aan het huilen... Vijftien minuten lang de adem afsnoeren van een weerloos kwetsbaar kind waarbij alles met "voorbedachten rade" werd voorbereid, was niet voldoende om iemand langer in de cel te houden", schrijft Pans.

In de brief bedankt de vader van Eline ook de familie, vrienden en advocaten die hem de voorbije maanden bijgestaan hebben. Lees hieronder de integrale open brief die Steven Pans doorstuurde naar VRT NWS.

Een nieuwe dag. Een andere dag. De tweede lentedag.

Vanochtend stond ik op en nam een koude douche. Maar wakker worden kon niet.

'Is het achter de rug? Wat is er gebeurd?'

‘Is het allemaal voor niets geweest?’ vroeg mijn vriendin Sarah me? ‘We hebben samen zo veel uren hierover gepraat. Je hebt zoveel dagen met je advocaten gesproken en geknokt om een sereen proces voor te bereiden?’

Verbijsterd, verbitterd en ontgoocheld. Zo bleven we achter. De dichte mist deze ochtend was een uiting van tranen die verdampen op de warme grond, door de eerste zonnestralen die gisteren over de vlakte schenen.

Eline, een kind dat toch zoveel liefde gaf. Eline, het verlengstuk van haar moeder? Een kind dat zo veel gevochten heeft. Een kind dat een tweede kans verdiende.

In de rechtszaal hoorde ik de volgende bewering vanuit de verdediging: ‘Vrouwe Justitia draagt een blinddoek die nat is, nat van tranen.’

Daar ben ik vanaf vandaag meer dan wie ook van overtuigd.

Het verdict is gevallen: schuldig aan doding met opzet om te doden, kortom moord en dat met voorbedachten rade.

De strafmaat op het einde luidde kortom (eigen interpretatie): ‘ga vrijuit’.

Ze heeft 22 maanden in de cel gezeten en dat is voldoende. Het gewicht van de straf werd in de weegschaal gelegd.

Maar Vrouwe Justitia was al aan het huilen. De weegschaal sloeg tilt, viel op de grond en was stuk. Tja. Het was te laat op de avond om een nieuwe weegschaal aan te schaffen om de zwaarte van de straf en de waarde van het kind, het leed van vader en nabestaanden in te leggen.

Ze kon gaan. Ze is nu een vrij mens met een etiket van moordenares.

Er zijn wel voorwaarden opgelegd maar geloof me, ze zal ze respecteren, voor de komende 5 jaar.

Vijftien minuten lang de adem afsnoeren van een weerloos kwetsbaar kind waarbij alles met ‘voorbedachten rade’ werd voorbereid, was niet voldoende om iemand langer in de cel te houden.

Ik zou niet graag nog een kind zijn in deze maatschappij. Arme kinderen. Eline is er niet meer. Nooit meer. Ik kon maar zal Eline ook niet meer moeten beschermen tegen de zo harde en gruwelijke maatschappij.

Want dat is toch ook het beeld dat werd geschetst van onze samenleving.

Leef ermee en leg je erbij neer… hebben we een andere keuze? Is het achter de rug? Niet voor mij maar wel voor de rugchirurg.

Gisteren verklaarde ik aan de pers: “We hebben de stem van Eline laten klinken en we hebben gehoopt op een sereen en waardig proces. Maar de afloop hadden mijn advocaten en ikzelf niet in de hand. Er is een beslissing gevallen.”

Ik durf Eline in de ogen kijken.

We hebben alles gedaan wat konden doen, wat binnen ons kunnen lag. De puzzelstukjes lagen op tafel.

Maar ik heb het gevoel dat de stukjes niet voldoende groot waren. De procureur vorderde een gefundeerde straf van 26 jaar voor het zwaarste misdrijf. Een zware straf voor een zwaar misdrijf. We stappen naar buiten met het idee dat ze 22 maanden heeft doorgebracht in de cel. Maanden voor jaren of jaren voor maanden. We waren doodmoe maar hadden ons niet vergist.

Is dit een precedent?  Is dit de juiste afweging tussen de daad en boetedoening? Neen.

Hoe moeten we dit gebeuren interpreteren? Lees de reacties van zo veel inwoners van ons land op de afgelopen persberichten…

De procureur gaf een duidelijk en gefundeerd signaal en vorderde 26 jaar. Maar welk signaal wordt er nu aan de maatschappij gegeven?

Lieve kinderen, zo kwetsbaar, ze zijn toch de oogappels van onze samenleving. Onze toekomst? Maar Eline niet. Ze betekende onvoldoende om aan die toekomst mee te werken.

Sorry Elinetje. 

Dank aan de zo veel lieve mensen en familie die ons, Sarah en mij, steunden in en buiten de assisenzaal. Een teken van ultieme vriendschap. Dank voor de ruggensteun, om in de context te blijven.

Dank je wel aan de moedige vriendinnen die kwamen getuigen, die met een kloppend hart uren gewacht hebben in het lokaal, die na hun getuigenis in tranen uitbarstten. Het gemis.

Misschien was ook dit beter op het scherm vertoond in de zaal.

Dank je wel, meesters, die gepleit hebben, zich waardig gedragen hebben, die uren en dagen met mij doorbrachten om alles voor te bereiden. Advocaat, mens en papa. Zo heb ik hen ervaren. Respect. We deden alles wat we moesten doen.

Dank je wel lieve Sarah. Je hebt me overeind gehouden. Zo veel uren hebben we hierover gesproken. Maandenlang. Dank om mij op te wachten en troosten, om mij op te vangen in al die moeilijke en frustrerende momenten.

Dank je wel Eline. Voor alles. Dat ik je papa mocht zijn en dat je zo gevochten hebt maar de laatste strijd hebben we samen verloren, net als zovelen….

Het ga je goed. Rust in vrede. Het leven gaat verder maar niet meer voor jou. We blijven gebroken achter…

Kortom: de zwaarste straf of levenslang voor de vader, de familie en vrienden. Ze kwam, ze zag en ze overwon? Helaas niet. We zijn een sterk team, gezin en familie. We steunen elkaar door en door en dragen Eline voorgoed in ons hart. Een prachtkind, een bloem.

Maar waar blijft de spijt? Geen blik naar de papa en een ‘sorry’? Laf! Een nachtmerrie voor ons. Hebben we hier een hele week op moeten wachten?

Mevrouw Didgar, ik noem het niet meer mama, zal nu het graf voorzien van de perfecte bloemen en versiering. Moeten zij en vader nu een agenda aanmaken om het graf te bezoeken om elkaar daar niet te ontmoeten… Kan je je voorstellen hoe we hiermee verder moeten?

Net zoals mevrouw Didgar vertelde in de zaal: ‘ik neem de volledige verantwoordelijkheid voor de moord op mij en zal de gevolgen dragen’ zullen Sarah en ikzelf, gebroken mensen en ontgoocheld, de volledige verantwoordelijkheid voor de inhoud van deze brief op ons nemen.

Niemand anders heeft hieraan meegewerkt. Het gebrek aan nachtrust en bergen emoties die we moesten en moeten verwerken maken dat het schrijven en vorm van de tekst wat vreemd overkomt.

Sarah en Steven, twee gebroken maar hechte en warme mensen.

Steven Pans en Sarah Vanderwaeren

Bekijk hieronder het verslag van "Het Journaal":    

Bekijk hieronder de analyse van Dominique De Graaf in “Het Journaal”: