Tom Jones is 80: van mijnwerkerszoon tot "sex bomb"

Meer dan 100 miljoen verkochte albums, een carrière van dik zes decennia, vriend van Elvis Presley, geridderd door de Britse koningin en nog ziet Tom Jones er op zijn 80e patent uit. Ware er geen corona geweest, dan stond hij deze zomer als afsluiter op Suikerrock in Tienen. Dat concert is verschoven naar volgende zomer. Net als alle andere. Bij het begin van de lockdown riep Tom Jones op om "in uw kot" te blijven, net zoals hij moest doen in zijn Welshe geboortehuis bij het begin van de Tweede Wereldoorlog. 

Wales is trots op Tom Jones. Jaren geleden, met vakantie in het zuiden van Wales, belanden we in een leegstaande feestzaal en raken aan de praat met enkele oud-mijnwerkers. Aan de muur hangen nog affiches uit betere tijden. Ook van Tom Jones, een "local lad". Met de sluiting van steenkoolmijnen in de vallei van Rhondda is ook het culturele weefsel uiteengerafeld.   

Tom Jones komt als Thomas John Woodward op 7 juni 1940 ter wereld in de wijk Treforest van het Welshe mijnstadje Pontypridd, als zoon van een mijnwerker. Wales zindert van muziek; er zijn ontelbare koren en brassbands, waar talent in gedijt. De klassieke bas-bariton Bryn Terfel komt er vandaan en ook Tom Jones zingt in de vele working men’s clubs van de streek. Terwijl hij overdag in een fabriek van handschoenen werkt of in de bouw.

Zijn schoolvriendinnetje Linda en hijzelf zijn amper zestien als ze "moeten" trouwen. Ze bleven getrouwd tot aan haar dood in 2016, hoewel Tom Jones bekend stond als womaniser en sex bomb.

Producer Gordon Mills herdoopt Thomas tot Tom Jones en plaveit de weg naar de roem. Een eerste hit komt er in 1965 met  "It’s not unusual", een nummer dat voor Sandie Shaw bestemd was, maar uiteindelijk dé signature song van Tom Jones zou worden. Dankzij piratenradio Caroline.

Kijk en luister hier naar "It's not unusual" in de Ed Sullivanshow in 1968. Met de heupen van Tom Jones in een hoofdrol.

"What’s new pussycat" uit 1965 is van de hand van de beroemde songsmid Burt Bacharach. Het is het liedje van de gelijknamige komische film, waarvoor Woody Allen zijn allereerste scenario schrijft. Allen speelt er zelf ook een kleine rol in, naast grootheden als Peter Sellers, Peter O’Toole, Romy Schneider en Ursula Andress. 

In dezelfde periode zingt Tom Jones de titelsong van de James Bondfilm "Thunderball". Voor de petite histoire: na de laatste lange, hoge noot valt hij flauw in de opnamestudio. 

"Green, green grass of home" lijkt over zijn geboortestreek in Wales te gaan, maar het is eigenlijk een Amerikaans countrynummer, dat eerst onder meer door Jerry Lee Lewis werd opgenomen. In 1967 had Tom Jones er een dikke hit mee. De verteller in het lied heeft heimwee naar huis, maar op het eind blijkt dat hij in de gevangenis op zijn executie wacht.

In 1968 volgt de monsterhit "Delilah", opnieuw een zwaar verhaal over een overspelige vrouw, die door de verteller (Tom Jones dus, die in deze niet bepaald onbesproken was) aan het mes geregen wordt. Hoe tragisch het lied ook, het publiek van "Top of the pops" blijft vrolijk dansen:

Eind jaren zestig trekt Tom Jones naar de Verenigde Staten, waar hij geregeld optreedt in Las Vegas  en te herkennen is aan zijn open hemd, borsthaar, gouden ketting en skinny broek. Daar bloeit ook een lange vriendschap met Elvis Presley open. Behalve in clubs is Jones ook op de Amerikaanse tv te zien, met een eigen show.

Crooners raken uit de mode. Tom Jones blijft zijn klassiekers zingen maar maakt een comeback met nieuw materiaal. En hoe. Al in Las Vegas trad hij op met het nummer "Kiss" van Prince uit 1986. Twee jaar later volgt een eigen strakke versie, met The Art of Noise:

Kort daarna, in 2000, is Tom Jones plotseling weer een "Sex Bomb" van zestig lentes. De samenwerking met de Duitse dj Mousse T wordt een wereldhit. 

In 2002 is Tom Jones in België om zijn plaat "Mr. Jones" te promoten, een samenwerking met de Haitiaans-Amerikaanse rapper Wyclef Jean. Hij geeft een interview aan het VRT-programma "De rode loper".

Sinds 2006 mag Tom Jones zich "sir" noemen; hij wordt op Buckingham Palace geridderd door de Britse koningin Elisabeth. Jones is er erg blij mee: "Wanneer je in de showbizz belandt en een hit scoort, dan is dat een begin. Daarna gaat het almaar beter. En dit is het beste." 

Jarenlang is de Welshe bard ook jurylid van de zangwedstrijd The Voice. Na de dood van zijn vrouw in 2016 ruilt hij de Verenigde Staten voor Groot-Brittannië. Hij blijft optreden en platen maken, vaak geïnspireerd door blues en gospel. Uit 2010 komt deze stevige cover van John Lee Hooker, "Burning hell":