Een dagje uit naar Knokke-Heist

"En toch zal ik hier binnen geraken!" sprak ik mijzelf moed in.

Het was nodig. Ik was net door de politie uit een smoorhete vrachtwagen gehaald, in dewelke ik ongezien Knokke-Heist had willen bereiken. Allicht had ik beter moeten weten. “VERVOER VAN TRANSMIGRANTEN” stond in koeien van letters op de zijkanten van de camion.

"Zijt gij daar nu weer, Van Dievel?" sprak de politiecommissaris, bekend van de tv, mij vermanend toe, toen mijn identiteit gecontroleerd was.

Inderdaad, ik was het weer. 

De eerste keer had ik mij in mijn naïviteit met een frigobox vol vers gesmeerde broodjes jongbelegen kaas en hardgekookte eieren aangemeld bij de controlepost aan de gemeentegrens. Ik was met de velo gekomen.

"Verdwijn, armoedzaaier!" had een politieagent van de mondaine kustgemeente mij toegesnauwd, 'ga uw pistolets maar bij Tommelein in Oostende opeten. Daar zijn proleten als gij welkom.'

Bedremmeld en geïntimideerd ging ik heen.

Ik had nochtans twintig euro op zak, net genoeg – hoopte ik toch – voor een cola op de zeedijk.

De tweede keer had ik mij laten vergezellen door een hoogleraar grondwettelijk recht, om mijn volstrekt legale voornemen om de dag in Knokke-Heist door te brengen kracht bij te zetten. Ik had misschien niet voor Johan Vande Lanotte moeten kiezen; de mens meent het misschien goed maar op de plaatselijke politie maakte zijn betoog bitter weinig indruk.

"Mijnheer Van Dievel wenst zijn recht uit te oefenen om zich vrij over het grondgebied te bewegen, …" was de professor beginnen te oreren.

"Is meneer Van Dievel bezitter van een witte villa of huurt hij een exclusief appartement of verblijft hij hier in een luxehotel?" had de diender van wacht Vande Lanotte zonder veel omhaal onderbroken. "Hij ziet er alleszins niet zo uit."

"Nee, maar…"

"Rechtsomkeert dan!" had de agent bevolen. "Bevel van burgemeester Lippens: geen dagjesmensen."

Hij sprak het woord uit alsof het over een mindere diersoort ging.

"En geen grondwetspecialisten", voegde de diender er minachtend aan toe, "wij stellen hier zelf de wet."

Bij mijn derde poging had ik mij als werkmens vermomd. In een vuile overall, met een koerspetje op het hoofd en met een roestige camionette vol tuingerief probeerde ik mij voor te doen als een hovenier die in Le Zoute gazons komt millimeteren en ligusterhagen met de waterpas in de hand komt snoeien. In het zwart, uiteraard. De politie van Knokke-Heist bleek evenwel niet voor één gat te vangen.

"Laat mij een keer uw nagels zien, ventje", sprak de agent mij grijnslachend toe.

Ik was thuis net naar de manicure geweest.

"Ik ben altijd heel proper op mijn eigen", probeerde ik mij nog te verweren, "het is niet omdat ik hovenier ben dat ik vuile nagels moet hebben."

Ik kreeg nog juist geen sjot onder mijn achterste.

"De aanhouder wint", zegt het spreekwoord. Bij mijn vijfde poging was het bingo. Ik had mijn haar laten blonderen, had mij een golftrui en een rode renteniersbroek aangeschaft, en vooral, ik had voor één dag een Porsche Cayenne gehuurd. Ter vervollediging van mijn vermomming had ik een halve dag onder de zonnebank gelegen. Ik zag er eerlijk gezegd wat gecraqueleerd uit.

"Welkom in onze schone gemeente, meneer!"

De agent salueerde nog net niet. 

Ik beantwoordde helemaal aan het juiste profiel.

Zelfs de zakjes met cocaïne die ik in mijn haast was vergeten te verstoppen en die open en bloot op de passagierszetel lagen, vormden geen beletsel.

"Het is voor meneer zijn eigen verbruik", suste de agent zijn collega terwijl hij de slagboom opendraaide.