Co-ouderschap opvallend populair in ons land, maar is het ook altijd de juiste keuze?

“Mensen die bij mij komen, zitten op een dieptepunt in hun leven”, zegt Goyens. “Een scheiding is een zeer ingrijpende gebeurtenis en gaat veel verder dan twee mensen die elkaar loslaten. Op het moment dat je ouders wordt, zet je een kind op de wereld dat recht heeft op twee ouders. Een kind is van nature loyaal aan twee ouders en verdient in geval van een scheiding dat twee emotioneel volwassen mensen hun persoonlijke emoties aan de kant zetten en oprecht keuzes maken in het belang van het kind.”

In de praktijk betekent co-ouderschap vaak dat een kind meer tijd doorbrengt met de ene dan met de andere ouder. “Ouders gaan ervan uit dat ze automatisch recht hebben op gelijk verdeeld verblijf, maar dat is niet altijd de beste oplossing. Er zijn enorm veel mogelijkheden”, vindt Goyens.

"Denk aan 2-2-3 regelingen. Er zijn ook kinderen die om de dag wisselen, of altijd bij mama slapen, maar wel 's avonds bij papa eten. Nu zijn er zelfs ouders bij mij in bemiddeling die een kangoeroewoning hebben gekocht. Dat werkt voor hen, maar zeker niet voor iedereen."

Elk kind verdient een liefdevolle en betrokken relatie met elke ouder. Onder welke vorm van verblijfsregeling zich dat verhaalt, hangt af van de situatie, vindt Goyens. De leeftijd van de kinderen speelt daar ook een rol in. “Voor een jong kind is het niet aangewezen om langere tijd welke ouder ook te missen. Ik zie ook veel alternatieve regelingen in mijn praktijk. Zo zijn er wel wat ouders die aan bird-nesting doen."

Bij bird-nesting blijven de kinderen in de ouderlijke woning en wisselen de ouders van verblijf. "Soms is dat definitief, soms een tussenstadium, om kinderen niet meteen te veel veranderingen in één keer te laten doormaken. In elk geval is het grote voordeel dat ouders dan aan den lijve ondervinden welke impact het telkens moeten wisselen van woning kan hebben. Dan kunnen ze hun kinderen misschien beter begrijpen als die bijvoorbeeld eens iets vergeten bij de andere ouder, of als ze moeite hebben met de overgang van de ene woning naar de andere."

Ouders die niet voor een week-week-regeling kiezen moeten het vaak uitleggen aan de buitenwereld. “Waarom moet een oplossing altijd gemakkelijk zijn”, oppert Goyens.

“Ouders die uit elkaar gaan hebben nood aan erkenning van hun verdriet. Maar ze hebben ook nood aan informatie over wat de scheiding betekent voor hun kind. Als mensen voelen dat ze erkend worden in hun rol en gesensibiliseerd worden om elkaar tegemoet te treden daarin, dan kunnen ze die moed echt wel opbrengen. Wanneer mensen voelen dat het voor hun kind belangrijk is dan maken ze die keuze wel.”

In de realiteit lukt het niet altijd voor ex-partners om bij elkaar in de buurt te blijven wonen. “Ex-partners worden vaak aangestuurd door hun omgeving. Maar er zijn enorm veel mogelijkheden. De vraag is of de intentie er is om creatief te zoeken naar oplossingen. Het hangt ervan af waartoe ze bereid zijn. Daarvoor moeten ze uiteraard nog door één deur kunnen."

In Nederland bestaat er zoiets als een ouderschapsplan. Wie uit elkaar gaat en kinderen jonger dan 18 heeft, moet dat verplicht opstellen. "Dat vind ik heel zinvol", reageert Goyens. "Al is het maar om eens op papier te zetten waarvoor ouders willen staan. Zo kunnen ze ernaar terugkijken als ze het moeilijk hebben met elkaar. Wat wilden wij samen voor onze kinderen, toen we er wél nog goed over konden praten?"

De voorbije 20 jaar is het bewustzijn rond bemiddeling enorm geëvolueerd. “Ik denk dat die evolutie zich ook zal voortzetten. In mijn praktijk ontmoet ik veel ouders die zelf kind zijn van gescheiden ouders. Zij maken heel bewust de keuze om het anders te doen dan dat zij zelf hebben meegemaakt. Ik zou willen dat die verhalen meer ruchtbaarheid krijgen, want ik denk dat dit stilaan de meerderheid aan het worden is.”