Lore overleefde een zelfmoord­poging en helpt nu zelf nabestaan­den: "Er is altijd hoop, ook al zie je dat niet"

Voor u dit artikel leest: hebt u vragen over zelfdoding of worstelt u zelf met donkere gedachten? Neem dan contact op met de Zelfmoordlijn. Dat kan telefonisch via het nummer 1813, maar ook chatten of mailen is mogelijk.

Ze is 26, ze komt uit Geraardsbergen en ze is actief bij de SP.A: Lore Vonck, coördinator bij Werkgroep Verder die nabestaanden van mensen die zelfmoord pleegden begeleidt. Zelf deed ze enkele jaren geleden een zelfmoordpoging. Precies 10 jaar nadat zangeres en presentator Yasmine uit het leven is gestapt, doet ze haar verhaal aan VRT NWS.

"Ik was erg depressief tot op het punt dat ik het allemaal niet meer zag zitten", zegt Vonck. "Zelfdoding leek de enige oplossing. Ik dacht dat het voor mij en voor mijn omgeving het beste zou zijn. In mijn hoofd leek het impulsief, maar eigenlijk was dat proces al maanden of zelfs jaren aan de gang. Het waren de laatste druppels die erbij kwamen waardoor het te veel werd. Mijn tunnelvisie zwol aan en ik zag geen uitweg meer."

"Op het moment dat ik suïcidaal was, ging de tijd erg traag. Elke seconde voelde zwaar aan. Het was een intense pijn en tegelijk toch een leegte. Het leven was ondraaglijk en ik zag geen hoop en geen toekomst meer. Dat was natuurlijk niet zo, maar het leek zo."

"Vele verschillende factoren liggen aan de basis van suïcidaal gedrag, bijvoorbeeld voorbeelden in de media zien. Ook de toegankelijkheid tot en kennis van gezondheidszorg speelt een grote rol. Ik wist niet wat een Centrum voor Geestelijke Gezondheidszorg was, ik wist niet waar ik terechtkon."

"Ook sociale steun is belangrijk. Ik had wel veel steun, maar mensen wisten vaak niet hoe ze mij konden helpen. Goedbedoeld deden ze het vaak verkeerd door tips te geven of door te zeggen dat het allemaal wel weer beter zou gaan of dat er ergere dingen in de wereld waren."

"Je kan iemand met suïcidaal gedrag het beste helpen door onbevooroordeeld te luisteren. Je kan die persoon niet uit de put trekken, je moet er mee gaan in zitten en luisteren. Je moet die persoon niet proberen te pushen. Zorg ervoor dat zij of hij hulp gaat zoeken. Je moet er voor haar of hem zijn en geen oordeel hebben."

"Dat is moeilijk want er rust nog altijd een gigantisch taboe op depressie en geestelijke gezondheidszorg, laat staan op suïcidaal gedrag. Ik denk dat we in Vlaanderen allemaal binnenfretters zijn. Als je in Nederland vraagt hoe het gaat, krijg je een eerlijk antwoord. Daar is naar een psycholoog gaan, volstrekt oké. Hier is dat helemaal anders."

"Ik heb nooit een keerpunt gehad waarop ik weer gelukkig was. Het begon met een paar seconden, dan een paar minuten, een paar uur, een dag. Zo gaat dat voort. Voor mij was het belangrijk om nieuwe dingen te proberen en nieuwe mensen te leren kennen."

"Ik had ook een heel goede psychiater. Dat was een lange zoektocht. Wie past bij mij? Bij wie kan ik open zijn? Wie kan mij helpen? Professionele hulp is zo belangrijk. De juiste hulpverlener op de juiste plek kan een groot verschil maken. Als dat niet lukt, dan is er nog altijd de Zelfmoordlijn."

"Er is altijd hoop, ook al zie je dat niet, ook al is je tunnelvisie te groot. Weet dat die andere paden bestaan en dat je er met hulp en steun geraakt. Het is hard en moeilijk. Het is geen gemakkelijk sprookje. Het is vallen en opstaan, 1 stap vooruit en 3 achteruit. Het is geen chronologische lijn, maar hoop is er altijd. Je moet erin blijven geloven."

"Bij mij loopt alles nu goed. Ik doe mijn werk graag, ik heb leuke hobby's. Alles wat ik doe in mijn job, mijn privéleven en de politiek heeft tot doel dat niemand zich ooit nog moet voelen zoals ik me voelde. Als dat toch gebeurt, dan moeten zulke mensen meteen de juiste hulp krijgen. Die passie en dat doel houden mij elke dag bezig."

Bekijk hieronder de reportage uit "Het Journaal":