Mucopatiënt Ine Hendrikx: "Of mijn longen corona zouden aankunnen, is niet bepaald een vrolijk vraagstuk"
Mucopatiënt Ine Hendrikx uit Peer hoopt dat mensen na het COVID-19-tijdperk bepaalde gewoontes zullen onthouden. Als mucopatiënt is ze extra op haar hoede voor het coronavirus en wat dat met haar longen kan doen. Terwijl de meeste mensen de voorbije maanden maar moeilijk konden wennen aan de strenge lockdownmaatregelen, zijn die voor de dertiger haast schering en inslag.
Door een gendefect hebben mucopatiënten last van abnormaal taai slijmvlies. Dat slijm hoopt zich op in de longen, waardoor er een zware hoest, ontstekingen en permanente longschade kan ontstaan. Terwijl de longcapaciteit van een leeftijdsgenoot varieert tussen de 90 en de 100 procent, bedraagt die bij Ine vandaag amper 30 procent. “Voor wie net als mij lijdt aan mucoviscidose, ook bekend als de taaislijmziekte, is het altijd opletten geblazen”, steekt de Peerse van wal. “Iedereen die hoest en proest kan gevaarlijk zijn. Zelfs een klein griepje of een minimale longontsteking kunnen uitdraaien op een ramp. Of mijn longen het coronavirus zouden aankunnen, is dus niet bepaald een vrolijk vraagstuk.”
Toen het coronavirus ons land bereikte en de "lockdown" afgekondigd werd, was Ine - net zoals iedereen - erg ongerust. “Hoewel mijn leven niet spectaculair veranderde”, stelt ze. “Ik ben vertrouwd met handen wassen en mondmaskers dragen. Handgelletjes vind je hier echt overal: in elke handtas en in elke hoek van de kamer.” Voor de hand liggende dingen zoals lopen en fietsen, zijn voor Ine al even geen vanzelfsprekende activiteiten meer. “Maar ook de trap opgaan en wandelen worden moeilijker dan vroeger”, vertelt ze. “Met werken ben ik al een hele tijd gestopt en ’s nachts krijg ik extra zuurstof toegediend.”
Plots is niet enkel mijn partner maar iedereen rondom mij extra voorzichtig
Het groeiende bewustzijn rond virussen had voor de Peerse ook zo zijn voordelen. “Plots is niet enkel mijn partner maar iedereen rondom mij extra voorzichtig. Dat mensen bewuster bezig zijn met besmettingsrisico’s verhoogt mijn veiligheidsgevoel. Natuurlijk hoop ik dat alles snel weer menselijk wordt, maar bepaalde gewoontes mogen we na het coronatijdperk zeker niet snel verleren,” vindt Ine. Zo is ze bijvoorbeeld van mening dat wie ziek is steevast thuis moet blijven. “Ik heb nooit begrepen dat mensen met een verkoudheid of een griepje naar de werkvloer gaan. Thuis blijven en het werk even laten liggen, is veel nobeler dan jezelf bewijzen en iedereen besmetten.”
Aan de versoepeling van de maatregelen doen Ine en haar partner voorlopig nog niet mee. “Vrienden doen de boodschappen en onze ouders komen regelmatig op bezoek.” Wanneer Ine zich opnieuw aan een uitstap zal wagen, is voorlopig dus nog een raadsel. Al hoopt ze natuurlijk dat de post-corona-wereld er eentje wordt met veel sociaal contact. “Maar vooral eentje met nog méér gezond verstand”, besluit ze.
