Time "Person of the Year": Wat zijn de meest opvallende keuzes uit het verleden?

De Time "Person of the Year" werd voor het eerst verkozen in 1927. Op het einde van de vorige eeuw werd ook een "Person of the Century" verkozen. Die eer was weggelegd voor de Duitse topwetenschapper Albert Einstein, die wel nooit "Persoon van het Jaar" werd. Wie de "Person of the Year" van Time wordt, krijgt een (vaak iconische) coverfoto en een hoofdartikel dat aan hem of haar is gewijd. Hieronder sommen we tien opvallende keuzes op van de voorbije 91 jaar.

De 25-jarige Amerikaanse luchtvaartpionier Charles Lindbergh vloog in 1927 als eerste piloot ooit de Atlantische Oceaan over. De redacteurs van het vier jaar eerder opgerichte Time Magazine vonden die prestatie dermate indrukwekkend dat ze hem benoemden tot de eerste "Man of the Year". Zijn hoofd kwam op de voorpagina te staan en er werd een uitgebreid artikel aan hem gewijd. Het was het begin van een traditie die ook vandaag nog in stand wordt gehouden. 

Voormalig Amerikaans president Franklin D. Roosevelt werd drie keer verkozen tot "Man van het Jaar" en is daarmee de absolute recordhouder. Hij kreeg de titel onder meer naar aanleiding van zijn verkiezingsoverwinning, de introductie van zijn New Deal om de economische crisis op te lossen en de deelname van de VS aan de Tweede Wereldoorlog.

Ook alle Amerikaanse presidenten die na hem kwamen, met uitzondering van Gerald Ford, verschenen minstens eenmaal als "Person of the Year" op de cover van Time Magazine. Twee jaar geleden was er nog lichte controverse rond de cover van huidig president Donald Trump. De "M" van Time stond namelijk precies boven zijn hoofd, waardoor Trump afgebeeld leek te zijn als de duivel.

Niet elke "Person of the Year" heeft een goede invloed gehad op de wereld. Dat bewijst de cover van 2 januari 1939, waarop Adolf Hitler werd uitgeroepen als de "Man of 1938". Hoewel Hitlers portret in eerdere edities wel gewoon op de cover stond, werd in deze editie gekozen voor een cartoon van baron Rudolph Charles von Ripper, die Duitsland enkele jaren eerder was ontvlucht uit onvrede met het naziregime. Hitler speelt op de prent een "hymne van haat", terwijl de carrousel met slachtoffers van zijn bewind blijft draaien.

Hitler was niet de enige controversiële figuur die ooit op de cover van Time verscheen als "Man of the Year". Ook de Russische communistische dictator Joseph Stalin (zelfs tot tweemaal toe) en de religieus-fundamentalistische staatsleider van Iran, ayatollah Ruhollah Khomeini, zijn terug te vinden in de lijst van laureaten.

De activistische dominee Martin Luther King Jr. gold in de jaren zestig als hét gezicht van de Afro-Amerikaanse burgerrechtenbeweging. In die hoedanigheid verkoos Time Magazine hem als "Man of the Year" in 1963. Een jaar later kreeg Martin Luther King de Nobelprijs voor de Vrede voor zijn strijd tegen rassendiscriminatie.

Nog eens vier jaar later sloeg echter het noodlot toe en werd de politieke leider doodgeschoten in de Amerikaanse stad Memphis. Kings grote voorbeeld, de Indiase politicus en medevoorstander van "actieve geweldloosheid" Mahatma Gandhi, werd in 1930 al verkozen als "Man of the Year".

"Voldoende vrouwen in de VS hebben eindelijk bewust bezit genomen van hun eigen levens. Die gebeurtenis is spiritueel evenwaardig aan de ontdekking van een nieuw continent", zo stond te lezen in de editie van Time waarin de "Amerikaanse vrouwen" werden uitgeroepen als "vrouwen van het jaar". Het was volgens het tijdschrift een eerbetoon aan de sterk verbeterde toestand van de "doordeweekse, meestal anonieme vrouw, die eindelijk zeggenschap heeft verworven op vlak van werk, ideeën en beleid".

In 1936 werd voor het eerst een "Woman of the year" verkozen. Die eer viel te beurt aan Wallis Simpson, een rijke Amerikaanse wiens relatie met de toenamalige Britse koning Edward VIII een ware constitutionele crisis veroorzaakte. Aangezien Simpson al tweemaal gescheiden was, werd een huwelijk met haar door de Anglicaanse Kerk beschouwd als "immoreel". Edward kon daarom niet aanblijven als koning en trad af. Simpson ging de geschiedenis in als de vrouw waarvoor een koning zijn troon opgaf.

In 1982 werd voor het eerst gebroken met de traditie om een persoon (of personen) van het jaar te verkiezen. Time koos ervoor om daarentegen een ode te brengen aan de "Machine of the Year": de computer. "Er waren verschillende menselijke kandidaten die in aanmerkingen kwamen om 1982 te vertegenwoordigen", schreef de Time-hoofdredacteur, "maar geen enkele persoon beeldde het voorbije jaar zo goed uit, of zal door de geschiedenis worden gezien als belangrijker, dan een machine: de computer".

Vele jaren voor de computer het leven van de mens op een nog veel ingrijpendere manier zou veranderen, met onder meer de introductie van het internet in de huiskamers, begreep men al hoe belangrijk de computer zou gaan worden.

Corazon Aquino werd in 1986 de eerste vrouwelijke president van de Filipijnen, nadat ze jarenlang de geweldloze opstand had geleid tegen toenmalig dictator Ferdinand Marcos. "Wat er ook gebeurt tijdens haar bewind, Aquino heeft haar land een schitterende, onschendbare herinnering geschonken", schreef Time. Hoewel Aquino meermaals te maken kreeg met couppogingen en door haar revolutionaire aanpak in haar eigen land niet bij iedereen even geliefd was, bleef ze zes jaar aan de macht, en maakte ze van de Filipijnen een democratische staat.

"You." Zo stond in grote letters te lezen op de cover die moest bekendmaken wie nu eigenlijk de meest invloedrijke persoon van 2006 was. Het was een duidelijk statement. Time begreep hoe de verdere democratisering van het internet en de opkomst van sites als Youtube, die zuiver afhankelijk zijn van de inhoud die gebruikers erop zetten, de macht steeds meer bij de consument legden. "Deze evolutie verandert niet enkel de wereld", stond te lezen in Time, "maar het verandert ook de manier waarop de wereld verandert". 

"Van de Arabische Lente tot Athene. Van Wall Street tot Moskou. De betoger maakt opnieuw geschiedenis", staat te lezen in de laatste Time-editie van 2011. Het begon eigenlijk al eind 2010, met de betogingen in Tunesië, maar in 2011 verspreidde het fenomeen zich verder over de Arabische wereld, en bracht het de val teweeg van een hele groep leiders die al tientallen jaren aan de macht waren. Onder meer de Tunesische president Ben Ali en de Egyptische president Moebarak werden gedwongen om af te treden, en de Libische dictator Khadaffi werd zelfs gedood. "The protester" werd "Person of the Year" en de gevolgen van de betogingen zijn zeven jaar later nog steeds duidelijk merkbaar.

De #MeToo-beweging deed vorig jaar heel wat stof opwaaien. Naar aanleiding van de beschuldigingen van seksueel misbruik aan het adres van de machtige filmproducent Harvey Weinstein, barstte in de Amerikaanse culturele sector een bom. Heel wat vrouwen, en ook enkele mannen, kwamen naar buiten met hun verhaal. Personen die jarenlang onschendbaar leken, vielen plots van hun voetstuk.

De conversatie over seksueel misbruik was opengebroken en het debat verspreidde zich over de rest van het Westen, en ver voorbij de culturele sector. In het hoofdartikel dat bulkt van de vastberaden verklaringen, stelt actrice Rose McGowan, die Weinstein beschuldigde van verkrachting: "Ik heb geen tijd meer om het vriendelijk te spelen."