Waar zijn de weirdo's gebleven?

Louis Van Dievel is schrijver en moderator van deredactie.be. Hij kampeert dezer dagen op de Boekenbeurs.

Er was die zachtmoedige man uit de Westhoek, een overlever van het hippiedom, die ieder jaar kwam vragen welke muziek ik in gedachten had bij het schrijven, bij het ontwaken, bij het weder, bij andere besognes die me niet meteen te binnen schieten...

En of ik die bedenking aan zijn schrift wilde toevertrouwen. Met de hand geschreven. Een dik schrift met een harde kaft, zonder lijntjes, als ik me goed herinner.

Er was geen haast bij, verzekerde de man mij altijd, hij had alle tijd van de wereld. Ik kweet mij altijd nauwgezet van de gestelde taak. Ik vond het een interessante denkoefening. Wat de man met mijn en andermans neergeschreven gedachten vervolgens in de Westhoek aanrichtte, heb ik nooit gevraagd. Ik vond dat mijn zaken niet.

Er was die Franstalige Brusselaar met zijn gitzwarte haarbos die met duivelse pretlichtjes in de ogen van stand naar stand sloop en, tussendoor, mij en mijn signerende collega's, of toevallige passanten, in het oor fluisterde "que c'était un complot". En als we niet meteen instemmend knikten, op iets luidere toon herhaalde dat het om "UN COMPLOT" ging. Waarna hij welgemutst heenging. Hém mis ik.

Ik heb thuis in een lade de naamkaartjes van nog wel vijf andere, veel minder amusante want bloedserieuze complotdenkers, die mij deelachtig wilden maken aan hun verontrustende theorieën over de tenondergang van de wereld, middels stralen, uit het zwerk of uit de aarde, of via de airco van de Boekenbeurs zelve. Of die geheime netwerken binnen het hoogste gezag hadden ontmaskerd en daardoor helaas aan de grond waren geraakt. Die kinderlokkers en moordenaars kenden wie niets in de weg werd gelegd. Waarop een veelbetekenende blik volgde.

Er was de man die aan godsdienstwaanzin leed en iedereen die op zijn weg kwam een pamflet in de handen duwde, een met duivels en zwijnen geïllustreerd schotschrift waarop hij zijn persoonlijke theorie over de goddelijke openbaring had neergeschreven. Het was een onaangename man, met een onaangename blik en onaangename manieren.

Er is de man die slechte haiku's schrijft die hij min of meer in eigen beheer uitgeeft en die deze haiku's probeert te overhandigen aan "bekende personen".

Er is de ontwapenend onschuldige Limburgse auteur van één vreemdsoortige roman, uitgegeven bij een volslagen onbekende uitgeverij, maar over wie ik geen kwaad kan vertellen omdat hij een fan is van mijn boeken.

Er is het pezige oude vrouwtje dat in mijn jeugd in mijn buurt woonde, zegt ze, en mij daar altijd aan herinnert, hoewel ik me haar niet herinner, en die schrijvers (gelukkig meestal "schoonschrijvers", geen volksschrijvers zoals ik) gewoon lastig valt met haar bedenkingen bij de concerten die ze heeft bijgewoond of programma's die ze heeft gezien of beluisterd.

Er zijn de fanatieke handtekeningenjagers die bij navraag niet eens weten wie je bent maar die wel een handtekening eisen en daarna met je op de foto willen. Als je weigert, ben je een dikke nek. Er zijn de lieden die caddies vol met boeken met zich meesleuren, meegebracht van thuis, en die niet rusten voor al deze boeken (ook al zijn ze van inmiddels overleden auteurs) van een handtekening en een opdracht zijn voorzien.

In mijn beginjaren als auteur op de boekenbeurs probeerde ik ze te mijden, de weirdo's, dook ik desnoods onder de signeertafel of veinsde een plotse sanitaire aandrang . Nu vraag ik me af waar ze gebleven zijn. "De mensen worden steeds gewoner", opperde daarstraks mijn buurman Kris Vansteenberge aan de signeertafel. Zou dat de verklaring zijn? Dat we allemaal mainstream worden en er niet meer uit kunnen of willen springen? Ik kom nog drie dagen naar de Boekenbeurs, ik hoop dat ik ongelijk krijg.