Een zwarte cowboy op een paard

Het was Vince die ik het refrein van "Old town road" voor het eerst hoorde neuriën/zingen. "I’m gonna take my horse to the old town road". Vince is de jongste van mijn geliefde. Hij zit net als zijn grote broer de hele dag – zo lijkt het mij soms toch - naar filmpjes op Youtube te kijken. Daar halen ze hun wijsheid vandaan.

Ook uit het tv-journaal en Karrewiet. De waarheid heeft haar rechten. Maar al helemaal niet uit iets dat op papier gedrukt is. Ik heb eraan moeten wennen. Het liedje van Lil Nas X bleek , zoals het een echte oorwurm betaamt - onweerstaanbaar. Van ’s morgens tot ’s avonds zong Vince de paar zinnen die de oorwurm in zijn hoofd had gebrand.

Ik begrijp dat, ik doe dat namelijk ook, de hele godganse dag een paar zinnen zingen van een liedje dat mij om een of andere reden te binnen is geschoten. Het is meer dan een gewoonte, eerder een onweerstaanbare drang die niet door iedereen wordt geapprecieerd. Momenteel spookt het bezwerende "Black soul choir" van 16 Horsepower door mijn hoofd. U moet de link maar eens aanklikken. Ik sta niet in voor de gevolgen.

Toen ik "Old town road" voor het eerst hoorde via de koptelefoon van Vince, was ik meer dan sceptisch: een commercieel uitgedachte mix van country, rap en hiphop, het zou wat. Tot ik mijzelf betrapte op meezingen. Vaak. En nog vaker. Ik gaf me over. Ik las erover in de krant en ging zelf op Youtube kijken, naar de videoclip. Goed gelachen met een echt grappig filmpje. 

Ik moest meteen aan Tarantino’s "Django unchained" denken, waarin de zwarte hoofdpersoon te paard een stoffig westernstadje binnenrijdt, tot grote verbijstering van de leeghangers voor de saloon. "Goddamn, a nigger on a horse!", roept er eentje uit. 

Tweehonderdvijftig jaar later vinden de zwarte broeders van Lil Nas X  in de clip een Afro-Amerikaan op een paard, getooid in cowboykleren, nog altijd even bizar. What the fuck! Maar ook de witte countryliefhebbers in de Town Hall moeten danig aan het idee van een zwarte countryzanger wennen. 

Gelukkig zingt countryster Billy Ray Cyrus mee, een hele geruststelling. Hij ziet er wel wat anders (lees ouder en karikaturaler) uit dan toen hij in 1992 de geweldige hit "Achy breaky heart" had. Maar er kan ook op de muziek van Lil Nas X ge-linedance’d worden. En aan het eind van de clip houden hij en een country-moeke elkaar liefdevol in de armen. Eind goed, al goed. 

"Old town road" had een spielerei kunnen blijven, een leuk dooreenschudden van clichés en verwachtingen over huidskleur en muziek, maar het werd een gigantische hit. "Gods wegen zijn ondoorgrondelijk", klonk het vroeger in de kerk (waarna wij daar "… en zelden aangenaam …" aan toevoegden). 

Nu is Lil Nas X zijn nummer één positie dus kwijt aan een amper zeventienjarige Amerikaanse, Billie Eilish. Ik lees dat ze dé sensatie van Pukkelpop was. Nieuwsgierig als ik ben ging ik – alweer op Youtube – naar "Bad guy", die grote hit van haar kijken en luisteren.

Mhhh. 

Niet slecht, donker en dreigend en catchy. Ik werd er evenwel niet warm van. Het is ook geen oorwurm. En de clip leek een bijeenraapsel van losse ideetjes, helemaal jaren tachtig, de jaren van MTV. "Kom, we gaan eens op een driewieler en in een speelgoedautootje rijden, dat is nog niet gedaan".

Maar toen ik vanmorgen de krant ging kopen, schrok ik van een kop op de voorpagina: "Generatiekloof op Pukkelpop: onmogelijk deze artiesten te volgen als u ouder bent dan 25".

Dat verklaart natuurlijk veel. Ik zal er mij moeten bij neerleggen.