Wie zijn de IS-weduwen die de Belgische overheid moet terughalen naar ons land?

Eerder deze week besliste de Brusselse kortgedingrechter dat de Belgische staat alle noodzakelijke en mogelijke maatregelen moet nemen om Tatiana Wielandt en Bouchra Abouallal en hun kinderen, zes in totaal, vanuit een Koerdisch kamp in Syrië, naar ons land terug te brengen. Ons land heeft daarvoor 40 dagen de tijd. Per dag vertraging moet de overheid 5.000 euro per kind per dag betalen. Een bedrag dat maximaal kan oplopen tot één miljoen euro. Tegen het vonnis kan de Belgische staat nog beroep aantekenen, maar een eventueel beroep schort het betalen van de dwangsom niet op. 

De uitspraak zorgde voor veel beroering. Ex-staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) schreef op zijn Facebookpagina:  “Die ‘verwerpelijke rechtsstaat’ is toch altijd zo handig om er je voordelen uit te halen. Lang leve het kalifaat dankzij de Belgische rechtsstaat”.

Ook Jihadexpert Montasser Alde’emeh toonde weinig begrip voor de uitspraak van de rechter. In de krant De Morgen zei Alde’emeh: “Wielandt en Abouallal zijn geen naïeve vrouwen die braaf hun man gevolgd zijn. Ze hebben jarenlang actief mee het radicaal-jihadistische gedachtengoed verspreid, meisjes gerekruteerd en zware bedreigingen geuit. Nu IS terrein verliest en zij in een gevangenenkamp beland zijn, willen ze terug.” Alde’emeh, maakt zich ook zorgen over de terugkeer van de kinderen: “Die zijn in Syrië geïndoctrineerd en getraumatiseerd. Haat is hen met de paplepel ingegeven. Stel dat zo’n kind jarenlang begeleid wordt en het nadien alsnog een aanslag pleegt, wat ga je dan zeggen? Wij importeren een potentieel risico voor onze staatsveiligheid.”

Child Focus was dan weer erg blij met het vonnis. Directrice Heidi De Pauw die samen met collega Rudi Vranckx en een aantal artsen naar het kamp trok, hoopt dat dit vonnis de terugkeer van alle kinderen van Belgische IS-ouders, die in dat gebied vastzitten, naar ons land mogelijk maakt.

Over de terugkeer van de IS-kinderen had onze regering al een standpunt ingenomen in december vorig jaar. Kinderen onder de 10 jaar mogen terugkeren.  De 6 kinderen van Wielandt en Abouallal zijn allemaal jonger dan 10, maar hen terughalen, kan niet argumenteerde de Belgische staat tijdens het proces, omdat er in Syrië geen operationele Belgische ambassade of consulaat bestaat. België heeft geen rechtsmacht in Syrië en kan geen overheidsgezag laten gelden. Bovendien willen de lokale autoriteiten (de Koerden) dat als de kinderen vertrekken, de ouders meegaan en dat wil ons land niet, zegden de advocaten van de Belgische staat.  

Maar de kortgedingrechter veegde de argumenten van de Belgische staat van tafel en verklaarde de vraag van de IS-vrouwen om hun kinderen te repatriëren ontvankelijk en gegrond. En de rechter voegde eraan toe, zonder dat die vraag gesteld werd, dat ook de moeders papieren moeten krijgen om samen met hun 6 kinderen terug te kunnen reizen.  Want zo staat er in het vonnis: “De Belgische beleidslijn (om alleen kinderen te laten terugkeren zonder ouders) is in strijd met fundamentele mensenrechten…met het recht van de kinderen op contact met hun ouders (Kinderrechtenverdrag), het recht op familiaal leven en het verbod om onmenselijke of vernederende straffen op te leggen (Europees verdrag voor de Rechten van de Mens).”

Een opmerkelijke uitspraak net omdat beide vrouwen een belangrijke rol speelden binnen IS, dat het op z’n zachtst gezegd niet zo nauw nam met al die rechten. Voor hun rol bij IS werden de twee allebei bij verstek veroordeeld tot 5 jaar cel. In dat vonnis van de Antwerpse correctionele rechtbank van 12 november 2018 lezen we: “Niet alleen ondersteunen zij hun echtgenoten die strijden aan de zijde van het zogenaamde ‘Islamitische front’, ze staan bovendien in voor de opvoeding van kinderen, die door IS worden opgeleid om zelf strijders te worden.”

Tatiana Wielandt en Bouchra Abouallal vertrokken in 2013 vanuit Antwerpen samen met hun mannen en elk 1 kind naar Syrië. Wielandt was getrouwd met Noureddine Abouallal, de broer van haar vriendin Bouchra. Bouchra was gehuwd met Said El Morabit. Beide mannen waren leden van de terreurgroep Sharia4Belgium. Ze streden in Syrië bij terreurgroep Majlis Shura Al-Mujahedin en werden bij verstek in 2015 in Antwerpen veroordeeld. Noureddine Abouallal kreeg 15 jaar, Said El Morabit 5 jaar. Toen de twee mannen omkwamen in Syrië, waren de vrouwen hoogzwanger. Bouchra was bovendien gewond door een granaatinslag.

In 2014 keerden ze met hun eerste kind en de hulp van de Belgische autoriteiten terug naar ons land. Ze bevielen hier elk van hun tweede kind, maar tot inkeer kwamen ze niet. Integendeel, ze bleven in hetzelfde milieu hangen, hadden contacten met vrouwen van andere Syriëstrijders en lieten verstaan dat ze weer naar IS-gebied wilden terugkeren om er met een strijder te huwen. Tatiana Wielandt gebruikte voor de doopsuiker van haar pasgeboren tweede kind de vlag van IS. Bouchra Abouallal had dat symbool op de achterkant van haar gsm staan. Ze gaven hun kinderen namen die verwezen naar de jihad.

In de zomer van 2015 keerden de beide vrouwen met hun 2 kinderen terug naar Syrië, naar IS-gebied. Daar raakten ze later opnieuw allebei zwanger van hun derde kind.” Bouchra Abouallal postte vanuit Syrië op facebook: “Jullie systeem heeft gefaald, oh Belgische staat. Jullie hielden ons 24/7 in de gaten en nog is het niet gelukt om ons tegen te houden…We zijn naar Syrië vertrokken omdat wij geloven dat dit een plicht is voor iedere moslim. Jullie hebben ons enkel dat laatste duwtje gegeven”.

De rechtbank in Antwerpen veroordeele de twee tot elk 5 jaar cel: “Het feit dat de vrouwen doelbewust naar Syrië gaan om terug te gaan leven in een gebied gecontroleerd door IS, bewijst voldoende dat ze zich achter deze gruwelijke doctrine scharen en dat ze zich actief willen inzetten voor deze terroristische groep. Ze waren er duidelijk op uit om terug te huwen met een islamitische strijder. Uit hun eigen verhoren blijkt bovendien dat ze weet hebben van de gruwelijkheden die gepleegd werden door IS…Ze hebben zich uitdrukkelijk achter deze doctrine geschaard, waarbij ze effectief een gevaar vormen voor onze samenleving. Zij bestrijden de fundamentele waarden van onze samenleving.” Deze uitspraak dateert van 12 november 2018.

En dat maakt de uitspraak in kortgeding in Brussel ruim een maand later des te opmerkelijker, omdat de fundamentele waarden waar de twee vrouwen lak aan hadden, nu mogelijk hun redding en die van hun kinderen uit het vluchtelingenkamp zullen betekenen. Als ze voet op Belgische bodem zetten, moeten ze wel meteen naar de gevangenis.