40 dagen zonder: kunnen we het of niet ?

Vlees is lekker. En makkelijk. En ik maak me er thuis heel populair mee. Waar ik dan ook met mijn gedachten zat toen ik me kandidaat stelde om mezelf en mijn gezin 40 dagen zonder vlees te zetten, dat mag Joost weten. Omdat ik het huiselijk geluk niet helemaal op het spel wil zetten, nam ik de voorbije dagen de vleesloze proef op de som en hield daarbij telkens een slag om de arm. Moest de quorn naar mijn hoofd gegooid worden, dan had ik zwanworstjes achter de hand om terug een glimlach op de gezichtjes van mijn kinderen tevoorschijn te toveren.

Vier carnivoren heb ik in huis, en de grootste, de echtgenoot, is de hardnekkigste. Geen vlees betekent dat de maaltijd niet compleet is. Ervan overtuigd ook dat vegetarisch leven ongezond is voor kinderen. Mijn plan om 40 dagen zonder vlees door te brengen, werd vooral bij hem dan ook niet op applaus onthaald. Ik moet dus niet alleen mijn kinderen, maar vooral hem ervan overtuigen dat vegetarisch eten best lekker kan zijn.

Maar eerst mezelf nog overtuigen. Want lekker is één zaak, het moet ook nog betaalbaar en haalbaar zijn. Ik heb niet de tijd om biowinkels en speciaalzaken af te schuimen, noch om dubbel zo lang achter mijn kookpotten te staan. En ik wil geen handenvol extra geld neertellen voor een smaakloos veggievleesje, terwijl die sappige steak ernaast mij maar de helft kost.

Hoeveel moeite kost het me om vegetarische recepten te vinden, de producten op te sporen en de creativiteit aan te boren om het te verkopen aan mijn huisgenoten? Mijn kookboeken blijken alvast onbetrouwbaar: de vegetarische hoofdstukjes zijn erg summier en ik vind er in een oogopslag al een receptje met spek. Ik ben geen kenner, maar dat lijkt me toch niet volgens de regels van het spel.

En dus beperk ik me tot het internet. Google, "Dagen zonder vlees" en Pinterest blijken waardevolle bronnen van inspiratie. Helaas moet ik meer dan eens forfait geven als ik door de ingrediëntenlijst kuier. Chinees, lijkt het me soms, maar ik vermoed dat ik gewoon te lang in de vleesetende keuken ben blijven steken. Ik moet me blijkbaar dringend een heel assortiment aan bonen, noten en zaden aanschaffen. En daar zie ik alvast een probleem: ik verafschuw bonen. Die komen er met de beste wil van de wereld niet in, sorry.

Nog een probleem; quorn en aanverwanten. Ooit geprobeerd en meteen uitgespuwd. OK, we spreken wel van de vroege jaren 90 en mogelijk - hopelijk voor de vegetariërs onder ons - is de quorn er intussen op vooruitgegaan. Maar het trauma is echt te groot om het een tweede kans te geven.

Een heleboel zoekopdrachten verder, heb ik toch al een hele resem lekker uitziende recepten verzameld. Vraag is hoe ik die thuis verkocht krijg? Daar komt een portie creativiteit bij kijken. De waarheid een beetje verbloemen, heet dat dan. En neen, dat is niet hetzelfde als ronduit liegen. Vleesvervanger bevat het woord vlees, dus kan toch zo genoemd worden, niet?

Ik vat de koe bij de horens en zet me aan het werk om mijn eerste vegetarische croque-monsieur te maken. Eén vooroordeel gaat al meteen overboord: het kost me wel wat extra zoekwerk in de winkel, maar mijn gerechtje is verbazingwekkend snel klaar. Niet onbelangrijk in een gezin met veel kinderen (3) en weinig tijd.

En vooroordeel twee sneuvelt ook vrij snel. "Heerlijk", zo wordt mijn vegetarische try-out onthaald door mijn middelste carnivoor. Zelfs bij de sceptische echtgenoot gaat mijn vleesloze croque-monsieur er wonderwel binnen: drie exemplaren zelfs. Een "speciale croque-monsieur" had ik het gedoopt, want dat bekt beter dan "Vegan Tomato Basil Pepperjack Roasted Pepper Panini". Een croque-monsieur waar je heeeeeel groot van wordt ook, zo verkocht ik het aan zoonlief, en die voelde zich onmiddellijk minstens 2 centimeter groeien. "Heerlijk", riep hij nogmaals uit. En dat hoor ik maar zelden uit zijn mond.

's Avonds won ik opnieuw een veldslag. Bloemkool-champignonschotel, mét "vlees", twee soorten nog wel! Manlief had al snel door dat dat vlees er wel heel erg vegetarisch uitzag en kwam meteen met zijn eigen trauma op de proppen -een jeugd vol vleesvervangers, maar mijn drie pagadders hapten de "kipnuggets" lekker weg, en negeerden het feit dat de hamburgers heel wat groene en gele brokjes bevatten. Merkwaardig, want in de pastasaus pikken ze altijd vakkundig elk groenteachtig specimen eruit, hoe klein ik dat ook vermalen denk te hebben.

Twee culinaire overwinningen. En dus twee redenen om ermee door te gaan, 40 dagen lang. Al is het maar opdat ik voortaan met iets minder schuldgevoel naar een koe zal kunnen kijken. Leek me meteen ook de perfecte dooddoener om de kinderen mee te overtuigen, maar die lachten me koudweg uit. "Wij moeten die dieren toch niet dood doen. De jager doet dat."

De 6-jarige dochter, die helaas tot 40 kan tellen, volgde ook de redenering niet dat 40 dagen om zijn voor je het weet. "Niet waar", mokte ze pruilend. Maar ze wil het wel een kans geven. Behalve 's ochtends en 's middags, "want tussen onze boterhammen mogen we toch wel vlees leggen, hè?"

U hoort het al: de vegetarische weg zal lang en moeilijk worden. Maar ik word gesterkt door de gedachte dat elke maaltijd sowieso al een strijd is, met of zonder vlees. De aanwezigheid van groenten beweegt mijn kinderen tot kokhalzen en ze nemen dan steevast hun toevlucht tot vlees. Het kan dus geen kwaad om eens andere horizonten op te zoeken. Wie weet wat voor een lekkere wereld gaat er open?

Bovendien heb ik mijn huisgenoten nog niet verteld dat "40 dagen zonder vlees en vis", eigenlijk "40 dagen met minder vlees en vis" is. Af en toe kan ik hen dus trakteren op een hoop worstjes. Beeld je maar eens in hoe graag gezien ik op dat moment ga zijn! En moest het ongenoegen echt groot zijn, dan kan ik hen nog altijd dat andere alternatief voorstellen: 40 dagen vasten.

Wordt vervolgd...