Hoe verging het Chris Ulmer, die 5 jaar geleden het internet charmeerde met complimentjes bij begin van elke schooldag?
"Ik heb lang nagedacht of ik deze video wel zou publiceren, omdat het iets is wat voor ons vanzelfsprekend is." Toch deed Chris Ulmer, die lesgaf aan de Keystone Academy in Jacksonville, in de Amerikaanse staat Florida, het 5 jaar geleden wel en het filmpje dat hij op Facebook plaatste werd er massaal bekeken en gedeeld. Terwijl nochtans, volgens hemzelf, enkel "een evidentie" getoond werd, namelijk dat hij zijn lessen voor kinderen met een leerstoornis steevast begon met een vleiende en positieve begroeting. Intussen groeide Ulmer, vooral dankzij succes op sociale media, uit tot een boegbeeld voor jongeren "die er anders uitzien, maar niet anders zijn".
"Hoe kinderen de wereld zien, dat wordt al vroeg in hun leven bepaald. Als ze een boze en uitgebluste leerkracht zouden hebben, dan zouden ze de wereld ook zo zien. Maar ik wil hen andere waarden bijbrengen. Haat is gedrag dat je aangeleerd wordt, liefde komt vanzelf", aldus de toen 26-jarige Ulmer in november 2015 op ABC News.
Het filmpje dat hij op Facebook publiceerde, werd intussen meer dan 2,4 miljoen keer bekeken:
Het gaf zijn non-profitorganisatie 'Special Books by Special Kids', waar eerst zijn eigen leerlingen en later vooral jongeren met beperkingen wereldwijd hun eigen verhalen kwijt konden, een enorme boost, met vervolgens miljoenen volgers op diverse sociale media. Uiteindelijk groeide het platform uit tot jongeren met allerlei diverse stoornissen en beperkingen, al dan niet in een rolstoel, of ze nu met autisme, Downsyndroom of een hersenbeschadiging te maken hadden. En hij gaat geen enkele stoornis of afwijking uit de weg. Zelfs als ze niet kunnen praten, zoekt Ulmer toch een manier om te communiceren. "Want", aldus Ulmer, "er zit schoonheid in ieders anders zijn, van wie dan ook."
Chris Ulmer: "De directe aanleiding om met 'Special Books by Special Kids' te beginnen was dat ik als trainer van een voetbalploeg zag dat, als ik mijn leerlingen met een leerstoornis uitnodigde, de spelers op geen enkele manier met hen contact legden. Om de eenvoudige reden dat ze niet wisten hoe die contacten te leggen. Niemand leert hen dat en ook niemand leert mijn leerlingen hoe ze contacten moeten leggen. De onverschilligheid op dat vlak was te opvallend. Hoe met elkaar functioneren? Op die vraag wilde ik een antwoord bieden." (Ruderman Foundation, mei 2019)
"Ik vond mijn leerlingen geweldig: grappig, geëngageerd, zelfs charismatisch. Maar eens buiten school begreep niemand hen. Niemand waardeerde hen. Ik wilde de wereld tonen dat ze wel iets te bieden hadden. En eens je weet dat hun hersenen misschien anders werken, dan begin je hen ook te zien zoals ze werkelijk zijn. Normaal, zeg maar, zoals alle anderen. Er is geen enkele reden om met hen te lachen of hen te pesten, enkel en alleen omdat ze anders zijn." (BBC, maart 2017)
"Onwetendheid speelt zo’n belangrijke rol. Maar voor die onwetendheid kan je de mens op zich niet bekritiseren, het is de maatschappij die daarvoor verantwoordelijk is. Hoe jonger je kinderen met een open vizier opvoedt, hoe positievere resultaten je op termijn zal hebben." (Ruderman Foundation)
"De leefwereld van veel jongeren die ik contacteer speelt zich af in de huiselijke sfeer, met nauwelijks contacten buitenshuis. Maar iedereen kan een invloed hebben op het leven van een ander. Al is het maar met een simpel gebaar, een glimlach, een eenvoudige hallo. Er is echt niet veel nodig om van de wereld een betere plek te maken." (ABC News, augustus 2017)
Chris Ulmer reist intussen de wereld rond, op zoek naar opmerkelijke verhalen, gaf lezingen op internationale evenementen rond de problematiek van kinderen en jongeren met beperkingen en won diverse prijzen voor zijn inzet, zoals de prestigieuze 'Rare Impact Award' in 2018. Ook leidde zijn succes op sociale media in dat jaar tot een 'Streamys'-award.
En dus besluit de nu 31-jarige Ulmer: "Als je je afvraagt hoe ik wil sterven, wel dan is dat liever als een zotte optimist dan als een gefrustreerde cynicus. Nee hoor, laat mij maar al lachend mijn graf ingaan." (Ruderman Foundation)