Eindelijk: Hollywood wordt minder wit

De filmmakers van “The personal history of David Copperfield” willen niet noodzakelijk een statement maken. Ze waren gewoon op zoek naar de beste acteur voor de rol, anno 1850 uiteraard geschreven als een blanke jongen en ook steeds vertolkt door blanke acteurs in eerdere verfilmingen.
Zo gauw Dev Patel, bekend van “Slumdog millionaire” en “Lion”, de hoofdrol had aangenomen, werd de cast aangevuld met andere acteurs “die het meest geschikt waren voor de rol, ongeacht hun etniciteit,” zegt producer Kevin Loader in The Guardian. “En dus zat ik op een dag naar de opnames van een scène te kijken met drie zwarte acteurs, die alle drie niét als zwart geschreven zijn door Dickens. Dat voelde heel juist aan.” Vooruitgang, heet zoiets.

(lees verder onder de foto van Dev Patel)

Die vooruitgang verloopt met horten en stoten. Het toneelstuk “Harry Potter and the cursed child” op de Londense West End enkele jaren geleden had een zwarte Hermelien in de hoofdrol. JK Rowling herself haalde op Twitter uit naar de zogenaamde fans die daar een probleem van maakten. Ze noemde hen “racisten” want: “Ik heb de rollen in “Harry Potter” nooit met een specifieke huidskleur geschreven.”

Hollywood hanteert sinds z’n beginjaren de ongeschreven wet dat het wereldwijde bioscooppubliek het liefst naar blanke (ster)acteurs kijkt. Maar dat klòpt gewoon niet meer: dat heeft het gigantische succes van “Black panther” eerder dit jaar bewezen. Momenteel loopt het in Amerika dus storm voor “Crazy rich Asians” (wat de studio helaas niet inspireert om de komedie bij ons in België uit te brengen). En eerlijk: voelt het niet raar om nu naar herhalingen van nineties-hits “Friends” of “Sex and the city” te kijken met die wel héél witte hoofdrolspelers?

De tijden van de zogenaamde “whitewashing” lijken stilaan voorbij: de praktijk dat blanke acteurs de rollen vertolken die eigenlijk een andere etniciteit hebben. Toen Laurence Olivier in de jaren zestig z’n gezicht zwart schilderde om Othello te spelen, werd dat nog niet als politiek incorrect beschouwd. Maar toen Emma Stone in 2015 in “Aloha” als een Aziatisch meisje opdraafde, was het protest luid en fel, met excuses van regisseur Cameron Crowe als gevolg.

Niet dat Hollywood gezwind bijleerde. In “Dr. Strange” (2016) was het ook raar (pun intended) dat Tilda Swinton in de huid kroop van een Tibetaanse monnik, in de strip zelfs een man. Scarlett Johansson kreeg dezelfde verwijten naar het hoofd geslingerd toen ze in “Ghost in the shell” (2017) een Aziatische actieheldin mocht spelen. Johansson kreeg trouwens heel onlangs opnieuw een storm van kritiek te verwerken, voornamelijk van organisaties die opkomen voor de rechten van transseksuelen. Johansson had namelijk getekend voor de rol van een transgender in “Rub & tug”: een gangster die als vrouw werd geboren maar zich identificeert als een man. Na alle controverse besloot Johansson de rol dan toch maar niet te vertolken.

(lees verder onder de poster van "Ghost in the shell")

Het is een interessante vaststelling: Hollywood doet waarachtig moeite om de diversiteit in de samenleving correcter in beeld te brengen, net op het moment dat de Amerikaanse politieke leiders de raciale spanningen in het land op de spits lijken te drijven.

Op 19 september komt “BlacKkKlansman” in de zalen, waarin Spike Lee een waargebeurd verhaal vertelt uit de jaren zeventig, maar zijn film gaat evenzeer over het nu. Lee gebruikt zelfs beelden van de rellen in Charlottesville in augustus 2017, toen tijdens een rally van neonazi’s een dodelijk slachtoffer viel.

President Trump reageerde na die rellen dat er zich aan beide kanten van het conflict goede en slechte mensen bevonden, waarmee hij de mee marcherende leden van de Ku Klux Klan dus niet echt leek te veroordelen. “We kunnen alleen maar hopen dat kunstenaars, en ook filmmakers, de wereld ten goede kunnen veranderen,” zei Lee in een interview met VRTNWS deze week. “Ik denk alvast van wel.”