David uit Hamme 11 jaar na zijn eerste Dodentocht: "Een week later raakte ik verlamd op de weide van Pukkelpop"
Precies 11 jaar geleden heeft David Boel uit Hamme zijn eerste en ineens ook laatste Dodentocht gestapt. Een week later, op 18 augustus 2011, raakte hij verlamd tijdens de storm die over het festivalterrein van Pukkelpop trok in Kiewit. Een meisje van 21 uit Hamme overleefde het niet, David wel. Hij blijft strijden tegen zijn verlamming.
Sinds 2012 kan David Boel uit Hamme de Dodentocht alleen nog volgen via de media of langs de zijlijn. Toen hij zijn eerste keer meestapte, in augustus 2011, wist hij niet dat het ineens zijn laatste keer zou worden. Tijdens de storm boven de Pukkelpopweide raakte hij zwaar gewond, en bleef hij verlamd. "Tot dan speelde ik tennis bij TC Hamme, en was ik bezig met kajak, squash, volleybal en lopen", zegt David. "En dan was er mijn eerste Dodentocht, die ik met succes uitstapte. Mijn hart en fysieke conditie zijn genetisch bepaald. Daarom wil ik niet beginnen aan een aanvaardingsproces."
Ik maak van elke dag een fysiek en mentaal gevecht om nog vooruit te gaan
David probeert uit alle ervaringen positieve energie te halen: "ik wil niet beginnen aan een aanvaardingsproces. Ik put moed uit de wetenschap dat mijn letsel het toelaat om nog vooruitgang te maken. Want ik heb voor de rest wel een gezond lichaam én een positieve mindset."
To Walk Again
De vooruitgang kwam er vooral nadat hij wekelijks oefeningen is beginnen te doen in het revalidatiecentrum van To Walk Again in Herentals. Dat is de organisatie van triatleet Marc Herremans, die zelf verlamd geraakte bij een ongeval.
Het is zalig om weer zelfstandig te kunnen eten. Vlees snijden of vis fileren moet iemand anders nog doen
“Omdat ik intens wil oefenen en goed recupereer, heb ik de jongste jaren enorme vooruitgang geboekt", zegt David daarover. "In 2018 kon ik al met de handbike rijden, omdat de strekking van mijn vingers fel verbeterde. Dankzij mijn geëvolueerde rompstabiliteit heb ik geen rugschelp meer nodig ter ondersteuning bij het zitten of manipuleren van mijn elektrische rolstoel en handbike. In Herentals kon ik onlangs al zestig meter afleggen met een manuele rolstoel. Ik voel steeds meer spieren opspannen en heb zelfs al een beetje krachtuitstraling in de benen. Het geeft een zalig gevoel om weer zelfstandig te kunnen eten, al moet dan iemand mijn vlees snijden of het stukje vis fileren.”
