Nog altijd Belgen gestrand in het buitenland: "Communicatie is chaotisch"

Heel wat Belgen zijn ondertussen door Buitenlandse Zaken gerepatrieerd, en zijn veilig terug in ons land. Maar voor een hele hoop anderen is het nog steeds wachten op een vlucht naar huis. Ze zeggen dat ze slechte, tegenstrijdige of zelfs geen informatie krijgen over hoe het nu met hen verder moet. Daarom is er bijvoorbeeld in Nieuw-Zeeland een groep opgericht, door gestrande Belgen, voor gestrande Belgen. Kristel en Rudi zijn lid van die groep.

Wat voor hen een reis moest worden om zich nog lang te herinneren, is net dat geworden, om alle verkeerde redenen: "We zijn op 7 maart vertrokken, en gingen een maand in Nieuw-Zeeland rondreizen, om onze 25e trouwverjaardag te vieren. Toen we vertrokken, stonden we helemaal niet stil bij de impact van het virus, en tijdens het eerste deel van onze reis op het noordelijke eiland hebben we onbezorgd kunnen genieten. Toen we aankwamen op het zuidelijke eiland kregen we telefoon van de bed & breakfast waar we gingen overnachten, die vroegen of we nog wel kwamen. We vielen volledig uit de lucht."

"Ook de eigenaars van een andere B&B waren heel argwanend. Wij zijn natuurlijk Europeanen en die worden hier gezien als degenen die het virus hebben binnengebracht. We geraakten niet weg, maar hoorden van Buitenlandse Zaken dat ze ermee bezig waren. Dat was alles. Ze waren ermee bezig. Terwijl bijvoorbeeld Duitse toeristen hier wel veel meer op de hoogte werden gehouden van de situatie, viel het bij ons na verloop van tijd terug op standaardberichten en antwoordapparaten."

Bekijk hieronder de videogetuigenis van Rudi en Kristel, en lees daarna verder:

"Uiteindelijk horen we van het thuisfront dat er geen repatriëringsvluchten zijn vanuit Nieuw-Zeeland, en hebben we toch een vlucht geboekt bij een commerciële luchtvaartmaatschappij. Die vertrekt nu zaterdag. Pas daarna hebben we gehoord dat er morgen mogelijks toch een vlucht is waarop we mee kunnen, naar Duitsland."

 Kristel en Rudi hebben zich lid gemaakt van de Whatsappgroep voor gestrande Belgen in Nieuw-Zeeland en alhoewel dat een houvast is, is de informatie erin niet altijd betrouwbaar, zegt Kristel: "Het is heel chaotisch. Er zitten meer dan 100 mensen in. En vaak delen zij hun eigen meningen over informatie. Dan weet je niet of het juiste informatie is."

Al op 23 maart getuigde Colette Merlier in een artikel voor VRT NWS. Ze was in januari vertrokken om te gaan backpacken in Zuid-Amerika. Al vanaf eind maart probeert ze uit Honduras te geraken. Vandaag is het (hopelijk) zover. "Ik moet naar de andere kant van Honduras, maar wie op straat komt, wordt opgepakt. Ik heb wekenlang liggen mailen en bellen naar consulaten en ambassades over heel Europa en eindelijk is er een vlucht en ik heb de juiste papieren om door de politiecontroles te geraken. Het enige probleem nu is dat de vlucht vertrekt van de andere kant van het land. Ik moet zelf instaan voor mijn vervoer daarheen."

"De baas van het hostel waar ik hier de afgelopen weken heb verbleven, wil me een eindje brengen, en daarna lift ik met ander vervoer en spendeer ik ergens onderweg de nacht. Morgen gaat mijn vlucht dan. Laat ons hopen dat ik die haal. De vlucht gaat van Honduras naar Guatemala, naar Costa Rica en zo naar Zürich. Van Zürich kan ik dan met een bus terug naar Brussel geraken."

Bekijk hieronder de videogetuigenis van Colette:

Ook in Marokko zitten nog altijd heel wat landgenoten vast. Een groot deel heeft de Marokkaanse nationaliteit en krijgt van de lokale regering net als andere Marokkanen een reisverbod. De Brusselaar Ahmed Bouazzaoui zit sinds 13 maart in Marokko. Hij klaagt dat er nog weinig gedaan wordt door de Belgische overheid om hen te repatriëren: "Dit is gewoon een onhoudbare situatie. In Marokko is de toestand moeilijk geworden. We zijn verplicht om een mondmasker te dragen, anders riskeer je drie maanden celstraf. Er zijn overal checkpoints en je moet een autorisatie hebben om je te kunnen verplaatsen."

Bekijk hieronder de getuigenis van Ahmed Bouazzaoui, en lees daarna verder:

"Ik weet dat er nu geen regering is", zegt Ahmed, "maar het wordt tijd dat iemand zijn verantwoordelijkheid opneemt. Het wordt tijd dat iemand contact opneemt met de Marokkaanse overheid om ons te repatriëren. We blijven hier tot dan zitten zonder geld. Onze kinderen zitten in België, en wij zitten hier."

(Lees verder onder de foto)

Maar er zijn ook Belgen in het buitenland die liever niet terugkeren tijdens deze coronacrisis. Sam Verdonck vertrok vorig jaar samen met zijn vriendin naar Alaska, om voor een jaar door Amerika te trekken. Ze verhuurden hun appartement en namen ontslag. In Alaska kochten ze een mobilhome en trokken ze zo langs Canada, de VS, Mexico en zitten ze nu vast in Colombia: "We hebben ervoor gekozen om niet terug te keren naar België, omdat we hopen na deze coronacrisis onze reis toch nog verder te zetten."

"We hebben nog vier maanden te gaan, normaal gingen we terugkeren in augustus. We hopen toch, nadat de maatregelen wegvallen, nog van de rest van onze droomreis te genieten. We hebben ook nergens waar we heen kunnen als we terug naar België gaan. We hebben geen appartement waar we naartoe kunnen, geen werk. Onze vrienden zouden we ook niet kunnen zien omdat we in zelfisolatie moeten als we terugkeren naar België. Daarom hebben we ervoor gekozen voorlopig hier te blijven."

"Vanuit de ambassade hebben we wel de mogelijkheid gekregen om terug te keren, maar dat hebben we niet gedaan. Nu hebben we al bericht gekregen dat er waarschijnlijk geen nieuwe vluchten meer zijn tot juni, dus in die zin zitten we hier nu ook vast. We hebben ook dat busje dat we terug verkocht moeten krijgen, alhoewel er hier nog andere toeristen zijn met een gelijkaardig verhaal die hun busje hier gewoon achterlaten, ze zeggen dat ze binnen een jaar wel terugkomen. Andere mensen vluchten gewoon. Maar het gaat toch om geld."

"Doorheen onze reis leek het coronavirus ons te achtervolgen. We kwamen in Colombia aan met een zeilboot, en de dag erna horen we dat die boten niet meer mogen varen. We gingen wandelen in een nationaal park, en de dag erna gaat dat park dicht. We verbleven enkele dagen in een dorp, en nadat we vertrekken horen we dat dat dorp op slot gaat. Je merkt hier wel dat de bevolking er niet gerust op is." 

Bekijk hieronder nog de videogetuigenis van Sam en zijn vriendin Renée, en lees daarna verder:

Er bereiken ons natuurlijk ook verhalen van vele Belgen die wel al terug in België geraakt zijn. Zo is ook Laura Campos uit Peru weg geraakt. Zij getuigde vorige week zaterdag nog aan VRT NWS vanuit een Peruaans hotel.  Zij mocht naar een ander hotel verhuizen, en is op die manier op een repatriëringsvlucht geraakt terug naar Nederland, en is ondertussen terug in ons land.