Bart Kaëll in "De rotonde": van zijn papieren-­bootje-tattoo tot de periode waar hij in elk hoekje van de kamer huilde

Het gesprek begint meteen al met een "bekentenis" van Bart Kaëll. Zo heeft hij een tattoo, eentje van een papieren bootje, vlak onder het polsbandje van zijn horloge. De betekenis achter de tattoo is kenmerkend voor het hele karakter van Kaëll, zo zal later in het gesprek duidelijk worden. "Dat papieren bootje wil zeggen dat alles relatief is, ook de Marie-Louise", lacht Kaëll.

Terwijl hij op het podium liefst voor zo'n groot mogelijke groepen optreedt, is Kaëll naast het podium graag alleen. En dat was al van jongsaf aan zo. "Mijn broer was 4 jaar ouder en mijn zus 3 jaar ouder, op jonge leeftijd is dat een wezenlijk verschil. Ik speelde heel vaak alleen. Ik kon goed alleen zijn." In zijn puberteit kon het wel zijn dat hij zich "te alleen" voelde. "Ik heb wel zo'n fase gehad dat ik dacht: "Is dit nu het leven?" Ik zat toen alleen op mijn kamer, ik had weinig vrienden..."

Een CM-kamp tijdens zijn jeugd, noemt hij ook "de vreselijkste tijd van zijn leven". "Van de leiding kreeg ik altijd onder mijn voeten omdat ik alleen liep. Maar ik kan niet in grote groepen overleven, ik voel mij daar absoluut niet comfortabel."

(lees verder onder de foto)

De ideale student is hij alvast nooit geweest. Hij wijt dat aan verschillende factoren: zo was hij te snel afgeleid en babbelde hij veel. Hij studeerde aanvankelijk wetenschappen, het resultaat van een studiekeuze-test. "Ik kreeg veel fysica, biologie en wiskunde. Maar laat dat nu drie dringen zijn die me niet interesseren. Het was een miscasting." Uiteindelijk werd hij bij het PMS (nu CLB) geroepen, waar hem duidelijk werd gemaakt dat hij niet zou slagen. "We sturen je naar Sint-Lucas in Gent, voor plastische kunsten", klonk de boodschap.

Een goede keuze, zo bleek. "Het waren mooie jaren. Het was ook een mooie voorbereiding: het was een springplank om later naar Studio Herman Teirlinck te gaan. Het was ook in een stad (Gent nvdr.) en het was de eerste keer dat ik vrijheid voelde. En vrijheid vind ik het allerbelangrijkste in het leven."

Al herinnert hij zich ook nog goed hoe hard medeleerlingen kunnen zijn. Toen hij gebuisd was en moest veranderen van school, heeft niemand daar verder bij stilgestaan. "Niemand heeft gezegd "We gaan je niet meer zien" of "Jammer dat het niet gelukt is". Dat leert je harden in het leven, je staat er alleen voor, je moet zelf je keuzes maken."

Na Sint-Lucas in Gent, slaagde hij voor het ingangsexamen bij Studio Herman Teirlinck. Na het tweede jaar daar, werd hij bij de directeur geroepen, die hem -ondanks zijn goede resultaten- vroeg of hij niet beter platen zou gaan maken. "Dat was echt met een dédain. Het was geen kunst met een grote K maar ik heb dat ook nooit beoogd, ik wou gewoon zanger zijn voor de mensen." Kaëll heeft toen ook de deur van Studio Herman Teirlinck achter zich dichtgetrokken.

(lees verder onder de foto)

Het was zijn partner Luc Appermont die altijd heeft gezegd dat Kaell "het" had. "Als Luc ergens moest presenteren, zei hij vaak dat ik moest meekomen, en dat ik daar twee liedjes moest zingen. Ook als ik tegensprak, zei hij: "Jij gaat zingen". Ik herinner me nog de allereerste keer dat hij me aankondigde, ik kreeg echt een overdreven applaus en dat betekende iets voor mij. Het publiek heeft me toen ook zo gesterkt."

Over zijn relatie met Appermont zegt hij dat het feit dat Appermont een stuk ouder was en bij het begin van hun relatie ook een stuk bekender (dan Kaëll) was, in het begin wat dubbel was. "Ik wou geen opportunist zijn in die relatie, ik wilde dat we voor elkaar kozen om wie we waren." Verder noemt hij Appermont een "heel boeiende" en "intrigerende" man. 

(lees verder onder de foto van Luc Appermont)

Het duurde even voor hun relatie bekendraakte. "Ik ben niet iemand die met een vlag gaat zeggen van "Kijk, wij zijn twee mannen die samenleven". Zoiets heeft me nooit aangesproken, ik vind dat altijd zo overdreven. Het gaat om liefde tussen twee mensen, of dat nu twee mannen zijn of een man en een vrouw, dat is niet belangrijk. Wel dat twee mensen gelukkig zijn, dat het een liefdevolle relatie is."

"In het begin van onze relatie hebben we samen beslist wat we tegenover het publiek gingen doen. Toen hebben we samen beslist dat andere mensen daar geen zaken mee hadden. Hij was presentator en ik was zanger. Als ik naar de beenhouwer ga, vraag ik toch ook niet: "Heb jij iets met het meisje dat achter de toog staat?" Maar goed, sinds het internet er is, is de wereld in sneltempo veranderd. Vandaar dat we nu ook zeggen: als mensen het willen weten, so what."

Het heeft hun carrière een nieuwe boost gegeven. "Als ik nu ergens op een optreden ben en ik deel na het optreden handtekeningen uit, dan zeggen ze heel vaak "Doe de complimenten aan Luc". Die mensen beschouwen ons als een soort eenheid en dat vind ik heel leuk."

(lees verder onder de foto)

Dat hij op mannen viel, wist hij al vanop jonge leeftijd. "Ik ben ook met meisjes gegaan, in het begin van de discotheken was het bv. altijd met meisjes dat ik uitging. Dansen, plezier maken, allemaal goed maar een keer dat het zou moeten verdergaan naar een soort intimiteit, hield het bij mij op. Intimiteit was er nooit."

Hij denkt wel dat moeders zoiets altijd aanvoelen. Toen hij 17 was had zijn moeder wel gevraagd of hij "zo" was, maar toen zei hij "neen". "Ik dacht toen: als zij daar nog niet mee omkan, dan zeg ik neen. Later zei ik nog: "Allez, maar ge wist dat toch" en toen zei ze ook wel: "Ja natuurlijk wel, maar toen dacht ik aan wat de mensen gingen zeggen"."

"Een moeder en een vader moeten voor hun zoon maar één ding wensen en dat is geluk", gaat Kaëll verder. "Al wat de rest denkt, moet hun worst wezen." Zijn vader heeft er overigens nooit twee woorden over gezegd. "Hij wist dat van mij en hij aanvaardde dat."

Kaëll heeft ook nooit "last" gehad van het feit dat hij op mannen viel. "Ik had zo het idee dat dat mij overkwam en ik ging mee in de flow. Ik ben wel nooit iemand geweest die heel expressief was op dat gebied, die dat ging showen, dat zit gewoon niet in mij."

Een mindere periode in zijn carrière was zijn ontslag bij de Soundmixshow op VTM. Plots werd hij bij de bazen geroepen met de boodschap dat het voor hem ophield. "Kijk, er waren verschillende factoren: Mike en Guido (Verdrengh en Depraetere, twee co-managers van VTM eind jaren 80 nvdr.) waren er niet meer en de nieuwe directeur was niet zo "pro" mij. Ik herinner me nog dat na de bekendmaking van mijn ontslag, de directeur naar mij toe kwam met een stapel brieven. Hij vroeg om te stoppen met mijn fans te manipuleren om hen zo kwade brieven te laten schrijven naar VTM. Ik wist van niks! Maar ja, die directeur was vergeten dat het een succesvol programma was en dat heel veel mensen vonden dat ik dat goed deed."

Maar hij had het ook een beetje voelen aankomen. "Ik had toen een tv-manager onder de arm genomen, ik ga geen namen noemen, want ik vond dat ik daar zelf moeilijk over kon onderhandelen. Ik heb die persoon allerlei gegevens gegeven: financiële gegevens, interne gegevens die heel privé waren... Maar hij heeft toen een poulain uit zijn stal in mijn plaats gezet en ik heb nooit meer iets gehoord van die manager, terwijl hij zei dat hij het ging regelen voor mij. Dat zijn dingen in het leven die je meemaakt, waardoor je je afvraagt: "Zitten mensen zo in elkaar?" Dat heb ik eruit geleerd: dat mensen hypocriet kunnen zijn, schijnheilig. Ze doen het met de big smile en intussen hebben ze al een mes in je zij gestoken."

(lees verder onder de foto)

Na de dood van zijn vader, kreeg Kaëll ook nog eens te maken met tinnitus. "Ik ben dan in een depressie gesukkeld. Door wat precies? Door de dood van mijn vader, door die tinnitus, door te hard te werken... je heb zoveel zaken die de oorzaken kunnen zijn. Maar met veel babbelen en met psychologische hulp ben ik daar goed uitgeraakt. Ik ben ook van mijn tinnitus af. Het heeft me veel geleerd over het leven: het leven gaat voorbij, het passeert."

Toen hij ziek was, zeiden sommige mensen hem: "Jij hoeft nogal depressief te zijn, ge hebt alles?!". "Maar het ging bij mij om mijn mentale gezondheid, ik wou geen angsten meer. Ik weende in elke hoek van onze kamer, ik wist ook niet waarom, het was gewoon puur uit ellende en dat zijn fases die je door moet in je leven. Via een psycholoog ben ik daaruit geraakt en leer ik nu meer signalen herkennen. "Maar dat is niet makkelijk, evenwicht houden."

(lees verder onder de foto)

Om te eindigen in schoonheid, blikt Kaëll nog even vooruit. Zo bereidt hij momenteel samen met zijn partner Luc Appermont een gezamenlijke theatertournee voor. "We gaan door heel Vlaanderen ons programma brengen, over ons leven, zowel professioneel als intiem. Volgende week vrijdag is de première. Ik ben echt gestresst want we treden uit onze comfortzone. Ik heb Luc nog nooit met stress gezien, maar de laatste tijd is hij even gestresst als mij. Ik heb al gevloekt, zo van "Waar zijn we aan begonnen?" maar ook hier kruipen we of klimmen we uit onze comfortzone."